kiedy umierałam

plażą bez zakonnic taszczyły się
tabuny rodzinne w termosach
ciepłych uczuć

tak być powinno

ja też łapałam słońce w zimne dłonie
i serce wlekłam jak szmacianą
lalkę

- do życia

świat osiem ma lat po trzydziestu
migawka trawa piach
oczy na pół

ktoś kogoś sobą kaleczył
jak brzytwą
nie krzyczał nikt
zniknął czyjś świat

anioł jak głupek stał
i nie obronił

- modlitwą

Saszeńce, wszystkim świata Saszeńkom.

to minie

zasną
obudzą się słońca
kasztany obrodzą dziećmi

czasem wygładzą krawędzie
i w ścieżki nowe
lżej będzie

płakać

bo od przepisów na życie dostałam już niestrawności
że tak że siak i do przodu tylko
bo za siebie oglądać się
to zbrodnia

a powiem w nosie mam wszystko
i jeśli zechcę to wejdę
piątkiem

w początek tygodnia

powiedz co we mnie widzisz kiedy nie patrzysz
pod światło

kształt słów zdziwaczałych
co pulsują pod skórą
w sobie znanym
takcie

a może jestem złudzeniem

szarym motylem przez życia kpinę
rzuconym niedbale

przepraszaniem ciągłym
za nic i za wszystko
za to że jestem
jednak

- choć nie ma mnie

wcale

pachnie jesienią

znów w długie
jasne zimne warkocze
kropla się z kroplą w niebie zaplata
za drzwiami chciwie na cytrynowe herbat ramiona
armia zmarzniętych wieczorów czeka

nie
nie narzekam
patrzę zdumiona jak po chodniku tańczą
żałośnie

rdzawe dowody istnienia lata

po przeciwnej stronie dobrych myśli na wysokości serca
w nocach chłodniejszych od wspomnień
cieniem się kładło zwątpienie
przewodnik
złośliwy

- nadziei morderca

gdy
chcę być bliżej
oślim uporem łamią się palce
zawsze na klamce
a przecież

tam

nie ma drzwi

można upchnąć rozpacz po krawędzie powiek
mówić wszystko dobrze
a potem nocą

zostawić życie w sześciu listach
siebie dźwignąć jak ciężar
ostatni i po śmierć
wyjść

- jak na spacer

Małgosi dedykuję...

tobie jest lepiej na brzegu dnia masz przecież dom
siebie na własność i niechemicznym
zasypiasz snem

ja jedną miarą oddzielam dni
snuję się w czerni
nieprzezroczystej

kolorów we mnie tyle co nic
jakby zniknęły rozmyły się
odtęczowiały

wszystkie

gdybym mogła patrzeć inaczej
mieszać pogodę z niepogodą
jak stuknięty malarz

malować obrazy śmiechem na wodzie

może gdybym umiała uprawiać nadzieję
w doniczkach

mieszkać na parapecie
pod pietruszkowym
drzewem

prowadzić rozmowy
ze słońcem w sprawie
cienia

może byłoby

- lepiej ?

nic bardziej smutnego jak przyjść
kiedy nikt nie czeka
otulić się jedną
chwilą tylko
i odejść

a świat ?

trwa
kręci się dalej
choć może anioły płaczą
łykając rozpacz spod powiek
kiedy umiera dziecko z pytaniem

w oczach

- czy taki właśnie jest człowiek ?

nieobudzeni maja kolor nadziei
i tylko swoich najbliższych

którzy w zmęczonych oczach
niosą ją jak światło
najdroższe

prosząc
- wypuść

a on
morfeusz dziwny
rządzi się

swoim prawem

lato
cóż lato
przyszło

wisi czerwienią na drzewach
ma chleb zaklęty w kłosach
i niebo
w pogodzie
pod dostatkiem

- odliczanej na palcach

czasem kiedy myślę o przyjaźni widzę minutnik
ratunek wszechmogący na przypalone ciasta
i życia zakalce ot tak po prostu

drogę tam i z powrotem
z pierwszeństwem

słów prawdziwych
i milczeń naręcza
obecnością niesione

zawsze

- na czas

Oldze.
Nie tylko za minutnik.