w barwach jesieni jestem
i chłodem wiesz drżą mi ręce
a ty mnie w szepty spowijasz
ze zwątpień rozbierasz bezładnie

i mówisz
nam w środku zimy miłość
jak wiosna przyszła
niespodziewana

- i nagle

noc dziś urodzajna

w ciemnej grudzie nieba
kwitną gwiazd kaczeńce

brodzę w mlecznej drodze
jak wędrowiec szczęśliwy
któremu oprócz życia

nie potrzeba

więcej

jeszcze jestem

nie patrzę w oczy lustrom
cieniem się kładę na kartkach
lepką ciszą związuję palce
i znów mnie

o oddech mniej

chodź nocy dziewczynko
jeszcze zdążymy przed świtem

strachu pajęcze ręce to nic

ubierz się w życie na nowo
tam widzisz przejść się da
w zmarzniętych stóp
dziwnym tańcu

chodź nocy dziewczynko
która
nazywasz się

- ja

rozbolała Boga głowa na mój widok
że ani słowa wyduś
chciałam grzechy tłumaczyć
coś powiedzieć
prostować

spojrzał na mnie
i ze śmiechem rzekł tylko
- w wodospadzie życia są tęcze
więc zabieraj manatki
i na ziemię się wprowadź...

niech już będzie jak musi być
w ramionach ciszy niech śpi
mój spokój
święty

już chyba nic
po prostu
nic

o kwiaty dbaj
czasem mów do nich
wierszem

są takie dni że trzeba
wyjść

ostatnie

- może pierwsze

kto wie
może kiedyś słów barwne girlandy
porozwieszam w szczęśliwym
wierszu

i w jaśminowej wiośnie
dniem nowym
wstanę

ale dziś
dziś jeszcze noc ciemna
i daleko

do świtu

wracają

wiem że wracają
a Bóg przymyka oczy na takie
dziwne wagary

miejsca maja zajęte nowym człowiekiem
dziwią się

odpowiedz niebo bo muszę wiedzieć
tej jednej prawdy znać dziś
oblicze

gdy już będziemy po tamtej stronie
długo pamięta się
jeszcze

i tęskni

- za życiem ?

Mamie dedykuję...

szukasz mnie dalej niż jestem
niż ty jesteś

w autobusach spóźnionych jak życie
w zwiędłych czekaniem wiosnach
w słowach pamięcią ciężkich
w ciszy zimnej

jak kamień

przepadłam

zupełnie niedorzecznie

marzą mi się drzewa płonące malachitem
w niewoli słońce po krańce nieba
powodzią żyta skąpane pola
i szept maciejki słodki
jedyny

ni mniej ni więcej lata parnego
cudowne ręce

- nie zimy

opowiedz sobie mnie na dobranoc
sennym wieczorem
nieśpiesznym
szeptem

zanim mi w łące rzęs zgasną chabry

- bo przecież...

i zanim zaśniesz zanim cokolwiek
przywołaj uśmiech ten w którym było ci [...]

i tylko nie daj mi proszę w tym chaosie całym
zgubić pewność kruchą

(która prawie żadna)

że odnajdzie się wreszcie
na nowo na wieczność
dusza moja
zbolała

co nie przychodzenia
grzechem

kolana podarła

mam takie miejsca w sobie
że w pustych żył uliczkach
gasną wszystkie
latarnie

a może oczy popiołem
zasypuje mi strach
marznę

może znów niepotrzebnie
[...]

kiedy
z kiru wypłowiały moje sny

kiedy siebie z trumny wyjęłam by żyć
a dobry dzień szepnął wstań
wtedy właśnie

jak śmierć

przyszła tęsknota

znikasz w martwym punkcie moich ramion
a ja drogi plączę między nami
zapomnieniem

już nie będę Ariadną
co wierzy w nici
powroty

zapomnieć ogłuchnąć chcę
pod powiekami swoim
nie twoim
być

imieniem