jeszcze nie wszystko stracone myśli ten co traci
ja też biegłam pytaniem co mogę ci oddać
ulubiony tomik
płytę z autografem

pamięć
co mglistych tęczówek witraż
trzyma jak opłatek

wszystko mogę

dni
które dopiero
piszą się w błękicie

życie własne za jej życie

- nie wzięłaś

nie czekaj

w czekaniu ziarna kiełkują złe
ja w pętli win już mam odpowiedź
ty ślepiec śmieszny że jeszcze
nie wiesz

a przecież bardziej jestem
niż wszystko
krew strudze krwi
wierna

choć cierń spod powiek

co wziąć
może w kieszeń żyrandol
kiedy zapadnie ciemność
jak antidotum

a potem
brnąć brnąć w wszystko jedno
jak w drogę niedorzeczną
niepewną

głupio całkiem
ostatnie zdjęcie
na rozpałkę

gdy zimno

gdy inaczej nie można

prawdy o tobie bałabym się dotknąć
o klątwy stopy zranić
wyrzec czego nigdy nie wyrzekłam
marzeń rzuconych
w nieskończoność planet

nie wiem czy róże kłamią

wiem że w gęstwinie rąk
umierają samotnie

książę mój mały

od bajek na dobranoc

nieśmiertelność moja mówiłeś
to ja i opowieść o sadzie
kiedy sama będę jabłonią
a w świat pobiegną
oczy twoje
w moich

i tak dalej

pamiętam drżenie ciszy
w kaskadzie oddechów
splątanych pragnień szepty
w magii uniesieniu

i zapomnieć nie chcę
fotografii chwili
trwam i dla jej ocalenia
pozostaję w cieniu

jestem [...]

omiń
niecierpliwość moich snów
ścieżek martwych wydeptywanie
do wiosny

dłoniom co więcej mądrości
mają niż słowa

każ objąć

niezbudowany dom
imię jak dym
płaczącą sosnę

jesień nie przychodzi tylko
do tych
których nie ma

siwe włosy zmienia w naiwność warkoczy
to niebezpieczne
chwiejnym iść spojrzeniem

nie pamiętać własnego imienia

młodym się wydaje
że to odległy horyzont

a jednak chwila tylko
mała garść
oddechów

i dotyka ciała
królowa zwiędłych luster

siostra tamtej

tam dokąd idę
trzeba łatwo i pewnie
słowa stawiać

oszukać kochane dłonie
że nie

a potem oczy szarpać na strzępy
gdy spopiela się dzień
krzyk gasić
jak papieros

a jeśli nic ponad to

choć bzdura tak myśleć
wiem

tam dokąd idę
adres to rozsypany alfabet
od b do z

i stół pusty i sen

nie płacz tato

od twoich łez ciężko mi jest
oddychać

świat będzie
jak i był

że kłębek życia maleje
i tobie i mi ?

nie płacz tato

może bezpieczniej jest czasem
pytaniem nie unosić brwi
zamknąć się w klatce
dni szarych

jak ranny zwierz
i milczeć

- choć chce się wyć

kim jesteś

podróży wiecznym nienasyceniem
kolekcjonerem tanich nadziei
które na moment bierzesz
w ramiona

kim powiedz

gdy chwila krucha w lustrze odbita

- pamięci motyl

w natłoku wspomnień
kolorem skona

zazieleniłam się w sobie
i mam tamte oczy
czekałam rok cały na podróż
do miejsc
gdzie bagaż nic nie znaczył
jeszcze

pachnie domem

biegnę w żółtej sukience
wszystko wraca

bo maj
jest jak kładka
do codzienności świętej
do dzieciństwa białego

w czereśniowych płatkach

pomiędzy to co było w dniach w nocach nieznośne
nie wkładam mokrych spojrzeń
serce to nie kufer a jednak
zapełnione

pośród cudów świata jestem tylko gliną
która od słońca zziębniętej
nie odwraca
twarzy

kruszę się moją ciszą
wierząc

że sens miało
i zdarzyło wszystko

co miało się zdarzyć

więc jesteś

tuż za zakrętem ciepłych myśli
wydeptuję ścieżki do ciebie
a noc dziwi się światłem

mówię jej śpij spokojnie
mam w dłoniach świat
on czuwa

mój
niepojęty

stróż anioł

są wśród nas samotnicy
o których nikt się nie dowie

oszczędni

nie pożyczają siebie
na wieczne oddaj
bo komu

nikt nie zna ich głosu
klęczącego w gardle
jak zbolała
pijaczka

i tylko ona jedna
murem stoi

wierna

modlitw szeptanych
bezgłośnie

- niema słuchaczka