wiosna za chwilę wyrwie się
z chłodnych lędźwi zimy
biel przebiśniegów doda otuchy
autorzy ostatnich listów
zostaną na dłużej

płochą sekundą przycupną na skraju ziemii

płochą sekundą trzymać będą się życia

to już ostatni stopień piekła
prawda jak w filmie
dziewczyną przyszła
naga i lepka

to prawie komedia
usta twoją maluje szminką
przymierza dom

kiedyś łzy cierpkie sieroce
dojrzeją jak wino

olbrzymko maleńka

ból to chmury ze strachu
ale ty już masz
w skrzydłach granatowych

początek

zawróć moje niepokoje
porastają brzegi wszystkich dróg
bo zawsze idę w mrok
jakbym znała najlepiej
miejsce do usypiania zmęczonych słów
a kiedy sukienkę zakładam
w jesienne kwiaty
czas mi więdnie na udach
i nie rodzi się nic

w tobie też jest odległość
od tego co się głowie nie mieści
a pod żebrem ma miejsce

i krwawi
i tkwi

czekanie jest kroplą słoną
w źrenic pamięci gościem zaczepnym
ręką gotową słowa otwierać 

tkwi w zawieszeniu
a w niepewności myśli o sobie
żeby nie spłoszyć sennej odwagi

kładzie się późno a czasem wcale

dla równowagi
bez równowagi

z wiarą pochopną

buduje mosty

dzień nie był najlepszy
miłość której inną zamienić nie można
połamała mi ufność
na tysiąc i pół pomysłów rozerwało się jutro niepewne wciąż niepewne
i pewnie niepotrzebnie
jak spadochron
rozłożone ramiona

gdy on

duży kot
buntownik
bada życie łapczywie
szturmem i zaczepnie

dziecięcą  łapką

pilnie poszukuję
małego pokoju dla świata
moich i twoich bliskości
ochrony danych i nie danych nam chwil
niech się nie wymkną jak pies
który liznął tort
i pomyślał za słodkie
albo za gorzkie
uciekam

poszukuję rozsądku
na wynos i na miejscu
małżeńskich rozterek śmiesznych

i przed i po

odkąd jestem w cieniu widzę wyraźnej
kształty złudzeń przez które
rozpadł się czas

wierzysz w trwałość tęczy
pamięć głupia udręka

wygodniej jest
szczęście śpiewać
bez akordu win

ale powiedz
śpiewa się

kiedy przyjaźń umiera na rękach ?

nie jest jak być powinno

sad sparszywiał cały
ciebie diabli wzięli
w grudnia garniturach

trudno o równowagę
kiedy dom kulawy

i mnie długo nie było
bo trzymały za szyję
jak obłędu ljany
chciwe macki cmentarza

( kto by nie zwariował
w rzewnym dobry Jezu )

dziś mam ręce silniejsze
a unieść nie mogę
w kilometrów przestrzeń

maleńkiego dzień dobry

o poziomki w lutym słodkie i dorodne
do rzeczy wszelkich cierpliwość
o buty wygodne
o spokój matki Polki
w szarżach z latoroślą
o czas bez wyrzutów
żeby mi w cieniu książki
nie więdła herbata

i pomijając inne
żeby się częstochowski
odczepił

wnioskuję do wszechświata

do łabędzi przyszli
ona trzymała zdjęcie w ramce
on tłumaczył
Adasiu Anielko
dziadek wam pokaże jak niewiele trzeba
chęci okruszynkę

miasto westchnęło tylko

do torby w renifery pakowali wspomnienia
mały wielki majątek (taki krzyż na drogę)

lekcja życia trwała

aż szepnęła wracamy
srebrną rozpacz czekania otuliła tkliwie
tym co się zimą nosi
zwykłym szalikiem szarym

widziałam jak odchodzili
on z nią
para przyjaciół najlepszych

samotność z człowiekiem starym

duszno mi od oparów wojny o kolory Boga
od sporów czyje byś jabłka wybrał
na straganach życia
którą ręką pisał

boję się że stracę pewność
w mrokach codzienności
że mi światła zabraknie

boję się twarzy które krzyczą
tamtej i tamtemu w trumnie [...]

pewne wiersze wolą kolebki smute
zawsze rodzą się nocą
i wierzgają wersami
na cztery światy
mojej głowy

chcę się wypisać z konieczności
przebaczeń

bo chyba można nie przyklejać
literek na czoła
wchodzić tylko przez zielone bramy

nie kupować życiorysów jak czereśni
ciemnych i jasnych

chcę bez obaw szeleścić
zgubić czujność
ważki

w sierpnia dojrzałości

zobaczyć czas

w niewiedzy mojej o tobie ciężko mi
wstaję okna przecieram tęsknotą
marszczę się

nie pamiętam

imion
spojrzeń krzywych
rzuconych pod nogi
kamizelek nieratunkowych

przebieram
pogardy ziarnka
jak kopciuszek cichy

balu nie będzie
bez orkiestry roztańczyło się
wszystko

człowiek z człowiekiem
najbliższym

złości palce krwawią od napiętych strun

czasem udaję że jesteś
w cieniu za filiżanką
ukrywam drżące palce

nie mówimy o śmierci
i że miesiąc deszczowy

każdą barwą stęsknioną
woła cię twój ogród

anemony w białych sukienkach [...]