strzeż mnie od wszystkiego
od wietrznego uśmiechu
od zachłannej ręki

od udręki strzeż

i od progu
gdzie noga moja chce wejść
ta głupia ta od serca
(choć ją mądra ku przestrodze kopie)

strzeż
bo mi wszystko mówi że chyba jest źle
i przede wszystkim wracaj

rozumie na urlopie

taki stan to też ogród
wersy jak motyle siadają na skroni
i do zniesienia jest wszystko

smutek
kropka która już nie boli

którą wpleść w tytuł
można

jak w bukiet

byłoby zbyt proste
mieć rzeczy poukładane
barwniej przecież
wyjść

słyszeć chór żonkili

życie nocą zbierać
jak okruszki
w sieć

złudzenia wyrzut wiązać
na szyi

w miriadach ust
bezdomnym być
i głodnym
umrzeć

i niczyim

ostrożnie

tu człowiek śpi
a mapa jego marzeń jest
coraz mniejsza
i mniejsza

z zakrętów wyszedł tak jak chciał

śni mu się znicz
plaster i cierń

taki nie w porę

ocean ciepła

nie zapomniałam żadnej z rys
żadnego ze zwątpień
kapliczki w trwodze
gdy pytałam

iść ?

i łzy solidnej
wypłakanej mocno

i cicho

nie ty pierwsza i nie ostatnia
życie zgubiłaś

może masz rację i może innym
bardziej niż mi pogasły
światła

i może lżejszy niż innym pewnie
rodzi się dzień
a jednak widzisz jak dziecko chcę
żebyś mnie wreszcie

mamo

znalazła

nic mi w tym tańcu nie pasuje
ani orkiestra nadętych myśli
ani melodia od której szorstki 
poniedziałek załamuje ręce
i dużo budzi się we mnie
słów nierozważnych

i chciałabym szepnąć
umrzyj mi
bo nie udźwignę tej drogi

i nagle w czerni cię widzę
która tak pięknie
tak bezczelnie

mnie dotyka

uznać to jakby
światu wymierzyć policzek
a przecież nie bije się prawdy
za to że jest
że ma kształt

a jednak zaprzeczam
własnym do niej podróżom
oczy mam wtedy szare i ciche

jak kot się skradam
jak złodziej snów

tępym pytaniem
czerwienię dłoń

i nie oddycham

umknie ci odejdzie

niech cię nie zmylą jej ciała porywy
samotność tak dziwnym jest potworem
że upokorzenia zbiera jak pocztówki

umknie ci odejdzie
straty wszystkie pochowa
tak jak tamto dziecko

późno w nocy sennej [...]

nie zniknęłaś

wrastasz we mnie
wodą
drzewem
spojrzeniem

w tle madonny święte
i pijany bóg
wierny anioł przed grzechem
broni znów zawzięcie

nawet jeśli piekło
ma dla mnie
sto kar

ja

za ten serca nietakt

dziękuję

przed zaśnięciem

bałam się tej pewności
że w asfaltowej tafli
znajdę dom
ostatni

i że tak blisko
do ramion pewnych
w których nic
nie trzeba

ale bardziej jeszcze

że noc będzie
zawsze

bałam się wtedy nocy
i nieba

dzień ci niosę dobry człowieku
zagubiony w zgiełku myśli
obrazów i miarek
za snu krawędzią
przepaść
znów
patrzy na ręce

jeszcze można by zostać
jeszcze naprawiać zdrowieć
biel flag zafarbować
w sensu połowie
oczy
zawiesić
naprędce

i w wierszach prostych
szarością pisać

więcej niż ty nie mam
więcej niż ty nie chcę

cieszy cię moja niepogoda
jak toast najlepszy wznosisz grymas ust
kiedy resztki światła gubią mi się we włosach

musi być wartość nominał
musi się liczyć
dźwięczeć
nie słyszysz ?
w tobie człowiek płacze nieznany

wyrzekasz się łatwo

sekund które ważniejsze niż wszystko
przyjaźni
gościa
w zwykłych sandałach

ryglujesz drzwi

ale oczy moje zmęczone
dźwigają cię jeszcze

jeszcze obejmują nadzieją

święty bezimienny
od spraw zwykłych ludzi zwykłych
słońca z deszczem przeplatanek
od dziś będę cicho
w niemówieniu właśnie
jest lepiej i jaśniej

o niebo

wiosna za chwilę wyrwie się
z chłodnych lędźwi zimy
biel przebiśniegów doda otuchy
autorzy ostatnich listów
zostaną na dłużej

płochą sekundą przycupną na skraju ziemii

płochą sekundą trzymać będą się życia