w wers chciałam cię ubrać
zmieścić w wiersz
tygodniami

słowa w znaczeniach przyciasne
jak rękawiczki z rąk zrywałam
wyrzucając do kosza

myślałam koszmar jakiś
z tym wierszem

i w tych liter śmiesznym zamęcie
mądre serce zaśmiało się
cicho

że spojrzeniem kocham cię
przecież

- najwięcej

Synowi dedykuję

idź spać tęsknoto
rozłóż się w żyłach
gasnącym szeptem
niech mi się nie śnią

iskry nieba co spełnieniem
życzeń karmią głodne serce
zaśnij odejdź lub umrzyj
bo nie chcę i nie umiem

objąć wzrokiem obrazów [...]

Zenek zawsze zauważył
zeza Zośki zanim
zniknęła za
zakrętem

zaczekaj
zawył
złamany zakochaniem

Zośkę zwykle zamkniętą
zamyśleniem zatrzymało [...]

myślałam

że wstać można szybciej z siebie
ustawić oczy w szeregu
krzyknąć kolejno
nie płacz

i nie tęsknić

byłoby dobrze
mieć w sobie przejście
jak ogrodową furtkę
za którą widok
cieszy

a jest tylko

że
wiosna
znów we mnie
wyje zimą martwą

- jakby świat się powiesił

nocy pamiętam takie bezdroża
że oczy do krwi miałam
zdarte szukaniem
ciebie

drogi donikąd wiją się tylko
ciągłym początkiem
jest prawie dobrze

tylko czasem

krzyk w niemych ustach
zrywa twoje
fotografie

- z nie moich ścian

znów nas ubyło

znów świat odświętnie
w nadzieję strojny budzi do życia
nie miałby siły płakać nad każdą śmiercią

zieleń bociany niebieskie fiołki
tyle jest do zrobienia

- oprócz człowieka

nie zatrzymuj mnie

bo poza linią jestem powrotów
chcesz rzuć na szalę garść
słów co bolą bardziej
niż chcą

może nie byłeś tym
a ja nie byłam tą ?

nie krzycz niech świat
złamie mi oczy bólem
- ja mam złamane

cicho łzawo bezdomnie

w nas pogubionych
jeszcze się zdarzy
dla ciebie
maj

jeszcze się wiosna
pomodli
o mnie

jeśli przyjdziesz miej jasność w spojrzeniu
dla kontrastu ust chmurnych
co jeszcze stroszą pióra
jak wróble głupie
prozy życia

nienauczone

tlij się jeszcze we mnie a nie będę układać
do snu nocy zmęczonej

jestem czekaniem
za parawanem wstydu
rozbieram się z myśli
o tobie

widzisz

- tak płonie lód

przepraszam że tyle nocy jest we mnie

że twarz mokrą wieszam na rękach
zadumą dziwną

że wzrok rozkładam na półkach najniższych
bo jaśnie wysokość słońce
mnie razi

że ominęłam zmęczeniem
ważne nieważne [...]

nie znikają tak łatwo słone miejsca
na sercu

miłość przyjaźń
jednakowa ciężkość
powiek

od której jak od szronu
gną się ramion
drzewa

a ty pani czarna co czujesz
gdy w zachłannych
rękach pleciesz
nas

jak wianki

i rzucasz do nieba

Mamie...