więźniowie kryształowych pustyń
głodni deszczowych źrenic
oaz niepewni

bez obietnic

w grzechu nie do zmycia
przesypujemy się sobą
jak klepsydrą

- do czasu

biegnę oszukana echem kroków do drzwi
z powrotem do siebie bo cicho
z tamtej strony

otwieram choć nikt

gardłem dźwięczę wilgotnym
i umieram w progu
nie wstydząc się
łez

bo przecież sąsiedzi
w wizjerach
też

samotni

borówka umarła zimą a potem już jakoś z górki
milczenie jaskinie smoki codzienne
dom ciszą krzyczy a okna w firankach
ślepe i nic jak dawniej

a jutro wielki dzień bólu ostania rata
i świtem nieba baldachim
rozedrze się na dwa
światy

w myślach bezdennych dryfuję o tobie
wspomnienia kładąc na krawędziach powiek
pytań mam tyle marznących na ustach
może odpowiesz ?

w brzozie za oknem czemu nam
nie zdarzyło się życie

i jaką dziś pustką malujesz pokoje
co jeszcze echem dawnej
brzmią muzyki

i jeszcze tylko czy tam w twoim niebie
znów wczesnym świtem
śpiewają anioły

tyle chcę wiedzieć
nie zniosłabym więcej
nie sięgnę marzeń wiem gdzie muszę odejść
lepiej żebyś nie słyszał jak umiera serce
rozbitkowi bez rąk

- do szczęśliwej wyspy

nie śpię jeszcze pachnę tobą
i cichutko ukryta za twoimi plecami
centymetr nad skórą wymyślam
tatuaż

banalny rysunek palcem
dom z ogródkiem i psa
dwie czereśnie
i agrest

i ławkę pod bzem a na niej
ciebie i mnie

nie śpię czekam na świt
niech z pleców twoich
wstanie dla nas

dzień

w sukienkę twoją ubrałam się wczoraj
bufiasty rękaw śmiał się tuż pod brodą
w lustrze przejrzałam się
siedem razy

i nawet czerń włosów nam się splotła
nowa od wczoraj

starsza jestem niż ty wtedy byłaś
i nie dziewczynką
choć może bym chciała

znów patrzę w lustro

w błękicie kratek i czerwieni
wstążki przy szyi
tak blisko

wciąż jesteś

mamo

nie zawracam ci głowy
modlitwą

choć gdzieś pewnie chcą
modlić się
słowa

z kolan nie wstałabym ciężkich
od grzechów

i może od przeprosin
ciągłych ty byś się
zdenerwował

jak zawsze milczę i zaplątana
w bezsenność

znów zamykam
okna
do ciebie

- bez jednego amen