Chodziłam uliczkami którymi uciekali
Pewnie krzyczeli i oddychali szybko w biegu
Zamieniając się w magmowe posągi
I z każdym krokiem co raz bardziej przesiąkałam
Melancholią przedziwną nie z tego świata
Czułam w środku że sama każdego dnia
Chcę uciekać
Jeśli będę zaduszać w sobie myśli
Zostanie ze mnie skorupka
Stanę się dla siebie własnym Wezuwiuszem
Zostaną zgliszcza i ruiny miasta
Zapomniana przez świat na setki lat
Zadziwiające jest że po tylu setkach i tysiącach turystów
Którzy się przewinęli przez te ulice
Popiół nadal unosi się i przykleja
Do nowo spotkanych butów
Rozmawiałam z tym miastem
Mówiło do mnie i było jasne że
Pompeje to ja

Im bliżej tym dalej
Jeszcze Cię nie widzę ale już czuję
Obecność i atmosferę pokwitania
Czekam nic nie zależy ode mnie
Pozostaje czekać w trawiącym czasie
Zastygłam w tym Hadesie
Jest mi zimno od mroku wokoło
Niecierpliwię się i boję
Kiedy mnie odnajdziesz
I chwycisz za rękę - nie puszczaj
Trzymaj mocno i przyciśnij do piersi
Bądź moim Orfeuszem
Ale nie daj się oszukać nikomu
Nawet bogom

Przenikające uczucie odmarzających stóp
Przetapiam się na drugi bok
Przekręcam na trzeci
A na czwarty przerzucam
Cały czas nie wygodnie
Księżniczka na ziarnku grochu
Na nieustannie kiełkującym ziarnie bezsenności
Gdy zasnę próbuję uciec najdalej
W dal niekończącą szeroką obcą
Zastanawiam się czy człowiek boi się najbardziej
Tego co nie znane czy tego
Co już zna najbardziej
Jeszcze nie znam odpowiedzi

Brak formalności
Ręce pełne pracy
Silne sprawne
Akuszerka wyciągająca na
Nowy świat człowieka
Formalności
Data narodzin
Brak podniosłości
I zbędnego patosu
Cisza
Zostaje sam grabarz

Zamiast owinąć człowieka jak choćby
Koc ciepły niemowle
To drze się ta noc w kawałki
Pruje się sweter nocny z lewej
Świt odsłaniając na niebie
I do czarnego granatu już błękit się wkrada
Rozrywa się ta noc w kawałki
Jak prześcieradło zleżałe na strychu
Słyszę to
Koty drą tę noc

Miałam coś na myśli
Strzepnę niech uleci
Pajęcza nitka zakurzona
Niepotrzebnie zaplątana
A tu trzeba spokoju
Zaprzątała głowę
Dymiąc
Pąk mózgowy
Zakwita

Przystanek północ
Żadnych autobusów
Lampy przygaszone
Przystanek dla myśli
Wypalone pomału zapałki
Ochłodzenie
Przystanek duszy
Kubek z melisą
Bezruch
Uświadomienie

Pudełka od zapałek są jak małe trumny
Spalają się gwoździe siarkowe
Zapach niesie sensualne tchnienia
W przestrzeń nierzeczywistą
Entropią się zajmuję
Wykorzystuje jej prawa do cna
Słodko z uśmiechem niosę
Cmentarzysko wypalonych drewienek
Wypuszczę je na rzekę
Delikatną dłonią odsunę od brzegu

Niszczenie uniwersum sięga głębi
Drżę bez czegoś czego mi brakuje
Nigdy nie dowiem się co to było
Jedynie Haron zna mnie
Po imieniu jak córkę
Nadał mi je za czasów których nie pamiętam
Zapuszczam się w głębie lasu
Aby spalić wszystkie żółte liście
Stworzyć z nich ognistą rzekę przewieźć
Własną duszę
Na drugą stronę

Mam wiele domów
Niektórych jeszcze nie znam
Osiedlam się w bańkach mydlanych
Kokonach motyli jemiole poziomkach
Zgaszonych latarniach przy drodze
Tęczówkach ludzi zielonych jak liść
Lub szyszkach oczach lasu
Sercach nieodwzajemnonych
Mieszkam po cichu
Po trochu i całości
Szukam domu

Ciekawe jest to zjawisko
Kiedy pogoda opisuje
Mój stan psychiczny
I deszcz kipi z szarości bezkresu
Jak krew w żyłach rozpiętych
Na szkielecie
Zastanawia mnie skąd
Wie pogoda taka
Jaki huragan noszę
W sobie

Wysuwam przez pręty powietrze
Odsunąć się nie da rady
Od własnej krwi
Bliskość trzyma nóż
Wprost proporcjonalny do bliskości
Własna matka odziera
Żywcem ze skóry
Moje wnętrzności
Martwy punkt

Jak dobrze ją rozumiem
Tak dobrze jak nie rozumiał jej świat
Śpiewna delikatna istota
W wiośnie życia chciała kwiaty rwać
Jej miłość nie potrafiła rozkwitnąć ani zwiędnąć
Biednej ogród cały zaczął kwitnąć w głowie
Tak bujny jak sama miłość
Taka czysta nad potokiem chciała zmyć z siebie
Niezapominajki Hamleta świat i samą siebie
Płynęła wolno strumieniem
Zatrzymać się nie mogła tak jak nie potrafiła
Delikatnymi dłońmi wypielić swojego ogrodu
W którym cierniowe krzewy oplotły nawet bramy
Długo jeszcze niesiona w mokrej toni ręce
Rozkładając śpiewała jak Orfeusz uwalniając Eurydykę
Jak jego głowa w rzece Hebros tak
Nieszczęśliwa miłość nasza bliźniaczko Ofelio

Jedyne co nas odgradza
To tylko perspektywa powietrzna
Czytasz
I nic Ci nie potrzeba
Oddychasz czasem muskasz
Niestety tylko kartki
Obserwuje i zastanawiam się
Jak głęboka jest
Perspektywa powietrzna

Za oknem śnieg płonie
A On śpi
W dalekim miejscu
W innym domu
Oby słodko na pewno słodko
W pustym domu
Wyciągam sobie sznurki z oczodołów
A na nich oczy białe
Jak koraliki paciorki
Różańca z kości
Wyschną muszą do rana
Ani on ani kto inny
Nie zobaczy