Melancholijne serce z piernika
zgaszone prawdą szukało swego miejsca.
Nie wiedziało kim jest ani co powinno robić.
Chciało bić nie tylko dla ciszy
lecz dla Kogoś.
Szukało przez słów potoki
swojego odbicia szklanej miłości.
Lecz nadaremno wyczekuje promyków słodyczy
za rogiem. Samotność stara się w miłość obrócić.
Zmienić co możliwe.
Dla zmiany ludzkiego patrzenia. Dla wyostrzenia ludzkiego posłuchu.
Daremnie wierząc,że kogoś ono obchodzi.

***
Napisane w kilka minut melancholii,zainspirowane samotnością.

Zamknięte a jednak wolne
Słońce cały czas wychyla się z obrazu.
Uchwycone tylko raz a jednak
wschodzące setki razy.

Patrzysz na wiecznie
rozpoczynający się dzień.
Słyszysz mewy, fale,
łopoczące żagle statków.
Czujesz wiatr na twarzy
a zapach świeżo złowionych ryb
i soli unosi się w powietrzu.

Właśnie wschodzi słońce Moneta.

Przez chmury przebijają się
najpiękniejsze promyki i
...
oświetlają Ci twarz.

~z Szuflady, 2010r.

Porcelanowy żołnierzyk.
Ołowiana laleczka.
Czasem los łaskawy nie bywa
i szkło na wojnę wysyła.
Czasem cierpi z milczenia pułapce
łza zamknięta w metalowej klatce.
Bywa laleczki serce ołowiane.
Bywa żołnierzyka serce z porcelany.

Bez słuchania mgłą okryte.
Ręce z wosku.
Rzęsy długie niczym z piór.
Usta plastikowym pędzlem malują ci twarz.
Wiesz w ogóle kim jesteś?
Może już nie wiesz kto to "Ja" i zgubili
ci tożsamość.
Porcelanowe włosy i biała
cukrowa twarz.
W oczach otchłań zapatrzona.
Milczenie ubrane tylko w Ciszę.
Mówią. Rób co każą
Cukrowa Księżniczko.

W Pompejach - milczenie.
Nic więcej.
Zastygły krzyk i ból.
W ciszy
tłuczenie glinianych dzbanów.
Próba ucieczki.
Ostatnie spojrzenia kochanków zabrane do Raju.
Ostatni oddech wyrzeźbiony w pyle.
Wrzask popiołu.
Dla Ciebie jednak
nic więcej,
z wyjątkiem
milczenia...

~napisane podczas lekcji hist. sztuki