Dziś szczęście mu nie sprzyjało
Zabrakło zupy dla niego
Spóźnił się do noclegowni
I nie wyżebrał niczego

Więc idzie ulicą patrząc w okna
Przy stole szczęśliwe twarze
A w jego sercu ból i rozpacz
Garść utraconych marzeń

A do wieczora coraz bliżej
Mróz ostry zbiera na sile
Czy w głębi tego korytarza
Może ogrzać się chwile

Zziębnięte ręce i nogi
Głód znać o sobie daje
Gdzie szukać chleba, ciepłej strawy
Gdy sił na szukanie nie staje

Dzisiaj w tym korytarzu
We wnęce pod schodami
Spróbuje przed mrozem się schronić
Razem ze swymi smutkami

Jak może ciało swe okrywa
Ciepło zachować się trudzi
Jedno jest pewne, dzisiaj zaśnie
Ale czy jutro się obudzi?

Już zaszło zimowe słoneczko
Mrok gwiazdy po niebie rozsiewa
W mieszkaniu ciepło, przytulnie
I ogień w kominku śpiewa

Pod oknem pachnąca choinka
Odziana w błyszczące kuleczki
I złote i srebrne łańcuchy
Tańczące w igliwiu gwiazdeczki

Pod drzewem liczne prezenty
Oznaka pamięci, miłości
Dla wszystkich, co tutaj mieszkają
I dla przybyłych gości

Pośrodku stół zastawiony
Ogromem pokarmów przytłacza
I jedno puste nakrycie
Dla bezdomnego tułacza

Dwanaście potraw w tradycji
Ważonych od poranka
Figurka Jezusa z opłatkiem
Złożona na świeżym sianku

Przy stole cała rodzina
Tak przy wigilii wypada
Każdy z opłatkiem w dłoni
Serdeczne życzenia składa

A po wieczerzy kolędy
Z płyt odszukanych z lamusa
Słuchając, śpiewają pospołu
Czekają na przyjście Jezusa

Za oknem słychać dzwoneczki
Choć w mroźnym powietrzu giną
To mali kolędnicy
Przychodzą z dobrą nowiną

Wieczór dobiega końcowi
Świat tuli się w mgieł kołderkę
Pora zakończyć wieczerzę
Bo nadszedł czas na Paserkę

Jesienne popołudnie
Słońce zamglone i blade
Niebo mgłami zasnute
Z lekkiego błękitu śladem

Wiatr także bardziej spokojny
Wpadł lekko w alejki cmentarza
Cichutko szemrząc w konarach
Modlitwy słowa powtarza

Szeleszcząc zeschniętym liściem
Wśród mogił się przesuwa
Zasłoną palących się zniczy
Mogiły wiecznością osnuwa

Tak cicho tu, majestatycznie
W tym miejscu, pomiędzy grobami
Z zapachu igliwia i wosku
Ze łzami, ze wspomnieniami

Nad grobem samotna matka
Smutna jak dzień bez słońca
W mogiłę syna wpatrzona
Czuwając nad nim bez końca

Tam w głębi piękna dziewczyna
Blada jak łzy poranka
Z czułością gładzi płytę
Na grobie swego kochanka

Powłoka dymu gęstnieje
Z wieczorną mgłą połączona
I światłem ku niebu płynie
Łuną z cmentarzem złączona.

Mateńko moja kochana
Odjeżdżam dziś w świat daleki
Gdzie rosną inne drzewa
Gdzie płyną czyściejsze rzeki

Odchodzę w świat za pracą
Której brakuje w moim kraju
Z którego mądrzy i młodzi
Za chlebem w świat uciekają

Nie wiem jak mnie tam przyjmą
Czy dadzą mi dach nad głową
Czy znajdę tam dla siebie
Ojczyznę cudzą lecz nową

Nie płacz za mną mateńko
Łzy twoje ranią mi serce
Nie bój się, jestem młody
Nie zginę tam w poniewierce

A może zarobię tam tyle
By kupić Ci dom z ogródkiem
Byś była w nim dumna, szczęśliwa
Byś łez nie chowała ze smutkiem

Nie płacz, ja wrócę do Ciebie
Więc pobłogosław na drogę
I zrozum, tu nie ma przyszłości
Żyć w nędzy dłużej nie mogę