Patrząc kątem oka
Na odbicie tego świata
Uraczyć można umysł
Pięknym kolorem grozy.

Szaleńcy tylko
Patrzą pięknie
Na żelazne ciernie
Umierających drzew.

Idąc mostem
Zbudowanym z twarzy
Widzę przed sobą
Rzekę szklanego piasku

O piękna, radosna różo
Błękitnego niepokoju
Pozwól mi zerwać
Choć jeden, stalowy płatek.

Zrobię z niego wisiorek,
Wieczny, nieśmiertelny,
Pachnący ludzkim krzykiem
W rytm mojego serca.

Na wiecznym sklepieniu
śmierci i narodzin
Wędrowcy szukają celów,
spaść bądź spłonąć.

Większość mikra, niestała,
nieliczni silni, widoczni
piękni, z pewnością,
lecz bez złudzeń martwi.

Zależni od Wielkiego Ognia,
łaknący pewności, towarzystwa
jakże pozornie mocnego
fundamentu z kart.

Wszyscy oni cisi,
zawieszeni w oceanie
w którym nie da się płynąć,
w którym nie można krzyczeć.

Od czego zacząć?
Od szczeliny. Od wyłomu.
Tego wyskrobanego w pośpiechu,
na kolanie.

I jeszcze ta
rozrywająca świadomość,
chirurgicznie czyste
nożyce błędu.

Taki bałagan,
niepotrzebny chaos,
przypięty woreczkami zmęczenia
nad zgniecionym spokojnem.

A teraz ta świdrująca myśl.
Złączyć ręce, spojrzeć w oczy.
Nachylić się i...

Czekaj.

Pada deszcz.