Pośród snów tysiąca ścian
Gdzie cienie róż już dawno śpią
Wewnątrz zapomnienia warg
Serca tętniąc cicho klną
Bezmyślnie stoję w świetle lamp
Na ulicach płoną mgły
Obok opłaconych dam
Pogubiłem własne łzy
Patrzę w przód
Lecz gubię myśl
Gubię umysł
W rytmie drgań
Wiecznie lgnę w pijaną noc
Pośród opłaconych pań
Nie mówi wiatr
Nie mówię ja
Wśród ścian< bez róż> zimnych jak lęk
Zgubiłem się we wnętrzu miast
Cieni ich obskurnych wnęk
Patrzę w niebo i w świetle gwiazd
Wrzeszczę w rytmie ognia krwi
By spłonął w żyłach czarny lód
Co w sercu moim mocno tkwi
A głos mój niesie w szybach drgań
By wynieść ponad ściany byt
Wśród płatków róż i płatnych warg
Ulicznych lamp chodników płyt
I wiatr wtóruje mącąc noc
Obskurnych wnęk w zakrętach serc
Bezmyślnie, w wewnątrz cichych ścian
Płyn koji już wzburzony wers
Atrament leje wewnątrz warg
Bryzga biel zaklętych drgań
Tam gdzie blask ulicznych lamp
Wdzięk i jęk spłaconych pań
Noc bije w duszy mocniej jak
Brak myśli w studni zimnych ścian
Mieszając krew i w żyłach lód
Zwierzęcych ust na zębach pian
Miast godzić rany rwie jak ból
Gryząc się wśród ścian bez róż
Przeczesując włosy tak
Jakby z półki ścierał kurz
I niebo ciemne
Wciąż w nim gra
Gdzie wargi tętnic cicho klną
W bezgwiezdnym śnie tysiąca ścian
Gdzie cienie róż już dawno śpią…

Czuję smak i strach i ból
Między powierzchnią a dnem
Żebym tylko sprawdzić mógł
Co jest prawdą a co snem
Zamknę oczy (raz)
Też spróbuj
Widzę ludzi (raz)
I dwa…
Chodź podejrzeń to nie budzi…
Są bez głów cali ze szkła
To jest sen…
(Tak) wiem na pewno
W tej muzyce szumu tonów
Pośród szklanych ludzi bez głów
I porcelanowych domów
Łapię oddech – tak na niby
Łapię się na niemych słowach
Które ściągają mnie na dno
Ku otchłani rozczarowań
Lecę w dół
(Jak ta Alicja)
W niesłyszalnej kakofonii
Wśród płynących świateł mroku
Niewidzialnej ich agonii
Mijam życia
Mijam miłość
Wśród iluzji korytarzy
Bawię się wśród szklanych ludzi
(Każdy z lustrem zamiast twarzy)
Jestem tam…
(nie pytaj nie wiem) [...]

Chciałbym pisać
Lecz nie mogę
Wiąże mnie przeszłość zawiła
Miłość, której tak pragnąłem
I nienawiść w moich żyłach
Jestem krańcem własnej prawdy
W tylko jednym kadrze życia
Tak niewiele szept się różni…
(Od bólu gniewu i wycia)
Chciałem pisać
Lecz nie mogę
Odebrali mi sumienie
Dali szersze perspektywy
Z których wszystkie są więzieniem
Chciałbym tylko …
Dzielę oddech
Każdy równo na trzy części
Trzymam gniew…
Nim eksploduje…
Wewnątrz zaciśniętych pięści
Daj mi chwilę …
W moich żyłach…
Duszę mam
Lecz bez nazwiska
Tam gdzie było twoje imię
Tylko ślady po pociskach
Mam alkohol
Tak jak kiedyś
Świat bezkształtny
W szkle butelki
No i sen wśród kobiet srebrnych
Jak sreberka bombonierki
Jestem krańcem …
W bólu, gniewie
Śmiechem wśród grobowej ciszy [...]

Trzymam Cię
W milczeniu czystym
Nieuchwytny blask w spojrzeniu
To co miało trwać przez wieki
Skończyło się w oka mgnieniu
Wiem. Bo byłem tam – Ty byłaś
Blada jak dawne wspomnienie
A wiatr wył w ciemności wróżąc
Nieszczęśliwe zakończenie
I spełnienie w dobach godzin
W ciemność ulic sam wyszedłem
Miałem wyjść i wrócić tylko
Miałem wrócić…
Lecz uciekłem.
I poganiał mnie świst nocy
Drwił z mojej kiepskiej postawy
I łopotał moim płaszczem
Rwąc go w strzępy dla zabawy
Ciemność też kroczyła ze mną
Obejmując mnie ramieniem
A wiatr wył w ciemności wróżąc nieszczęśliwe zakończenie
W oknach stały zjawy odbić
Szczerząc strach i obłęd źrenic
Popychając mnie w uliczki
Pełen szeptów snów i cieni
Bije północ
„Czas świętować”
Ciemność chwyta mnie [...]