Wstała przed świtem, żeby w pierwszych promieniach Słońca zabłysnąć. Idzie Zima. Każda jej pierś jak czapka z pomponem, a w jej łonie szemrzą wody.

Spomiędzy wierszy zaglądam Ci w okna. Zazdrostka rzęs opuszczona do połowy. Mój kwiecisty język. Na szybie Twój zimowy ogród. Dwa światy. Obchodzę się smakiem.

Patrzę przez okno, pokojowo nastawiona. Zamiast uderzyć w stół, piszę do szuflady, a nuż, widelec, nożyce się odezwą.

Pragnienie poezji. Patrzę przez okno jak przez mgłę. Słońce nie może zagrzać sobie miejsca. Skacze z komina na komin. Jak mam rozwinąć myśl, kiedy trzęsą mi się palce!?

Patrzę przez okno jak w przyszłość. Niezliczona ilość płatków śniegu, a każdy ma Twój ruch, a każdy ma Twoją bladą cerę, a każdy ma Twój błysk w oku. Tego już za wiele. Odkochać się przed pierwszym śniegiem. Koniecznie.

Księżyc ma zawsze twarz ukochanej osoby. I głowę. A dalej - las jej rąk. Patrzę przez okno jak przez szkło powiększające. Ptaki na niebie to jej piegi, a strużka jej włosów spływa do rynsztoka.