Wios­na jest ta­ka piękna. Przeglądam się w szy­bie, a tam kwiaty kwitną w oczach.

Niebawem rozpoczną się przedwiosenne porządki. Na półeczce z huby zalega śnieg. Jodłowe, szmaragdowe miotełki połyskują w słońcu.

U Pana Boga za piecem Pani Zima suszy kozaki i ubiera się w kożuch z gorącego mleka.

Patrzę przez okno jak na dzieło sztuki. Zima ma czystą kartę i drzew sztalugi. Przyjdzie wiosna, pędzlami kwiatów naniesie krajobraz.

Sen zimowy w środku dnia. Śnieg sypie, usypiając świat. Drzewa śpią na stojąco w peniuarach z różowej poświaty. Zasypiają zaspy.

Patrzę przez okno jak przez kalejdoskop. Porcelanowy Księżyc, Mag z Tarota i Pani Zima w futrze z białych karłów wirują w Kronentanzu.

Pragnienie poezji. Patrzę przez okno jak przez mgłę. Słońce nie może zagrzać sobie miejsca. Skacze z komina na komin. Jak mam rozwinąć myśl, kiedy trzęsą mi się palce!?

Księżyc ma zawsze twarz ukochanej osoby. I głowę. A dalej - las jej rąk. Patrzę przez okno jak przez szkło powiększające. Ptaki na niebie to jej piegi, a strużka jej włosów spływa do rynsztoka.

Wstała przed świtem, żeby w pierwszych promieniach Słońca zabłysnąć. Idzie Zima. Każda jej pierś jak czapka z pomponem, a w jej łonie szemrzą wody.