To jesień pędziwiatr
rubin, purpurę, karmazyn strąca z drzew

to jesień chruściarka
ciągnie za sobą ochrę babiego lata

jeszcze dobrze nie zdążysz zrzucić skóry
duszą spowić ramienia

a tu już wtacza się zima
śnieżnobiała wiara

w nadzieję.

Palec Boży pędzlem
umoczonym w Słońcu

wciąż dopełnia dzieła
ze skrupulatnością

to gwiazda na niebie
to mirabelka na drzewie

to jaskier
to mlecz

to latolistek cytrynek
a w jego skrzydłach witraż.