Dzień w szkole spędziłam jak zwykle. Siedząc z koleżankami lub samotnie w jakimś kącie. Dzień szkolny nie miał dla mnie nigdy jakiegoś większego znaczenia. Banda rozwydrzonych dzieciaków, biegających po korytarzu i drących się jak najgłośniej tylko mogą. Ja nigdy taka nie byłam. Z reguły byłam cicha i spokojna. Wolałam zawsze posiedzieć i podumać w samotności. Jeżeli już musiałam spędzać z kimś czas to był to ktoś zaufany - taki jak Sara właśnie, lub kilka innych osób. Kiedyś do takich osób należał też [...]

[Dawno nie pisałam nic. Ani dłuższego, ani krótszego. Coś mnie wzięło, ale dopiero zaczęłam. Mała zapowiedź poniżej...]

CIEMNA DUSZA

WPROWADZENIE
Na pozór zwykłe, ciche miasteczko. Mała mieścina, w której nic się nie dzieje. Rodziny, wydające się być szczęśliwe. Dzieciaki, biegające po dworze i dorośli, poświęcający masę czasu swoim pociechom. Szczególnie piękne w tej okolicy były lata. Pola, jeziora, lasy i uśmiechy wkoło latających dzieci.
Z drugiej strony rodzina mieszkająca całkiem na uboczu. Z [...]

Dawno nie pisałam... nie było pomysłów ani chęci. Mam nadzieję, że "nie wyszłam z prawy"...

Na początek chciałabym napisać kilka słów o sobie. Jestem niby zwykłą dziewczyną. Brunetką o brązowych oczach, ze średnim wzrostem. Należę do dziewczyn aktywnych. Uwielbiam siatkówkę, jazdę konną, muzykę. Najbardziej jednak kocham koszykówkę. Być może trochę przez wzgląd na pewną osobę…
Kiedyś wybrałam się na mecz koszykówki z przyjaciółką. Całe cztery kwartały wpatrywałam się w piłkę, która [...]

Ostatnia część. Nie spodziewajcie się niczego szczególnego przez dość długi czas.
***

- Bo nie potrafię. A może jednak potrafię? – tu w odpowiedzi usłyszałam pustkę. W moich oczach od razu pojawiły się łzy.
- Nie mogę. Przepraszam. Nie potrafiłabym tak żyć, zbyt dużo przez Ciebie wycierpiałam. Nie potrafię od tak o tym wszystkim zapomnieć. Nie potrafiłam żyć bez Ciebie, a potem od nowa będę musiała się tego uczyć.
- Dlaczego od nowa? – mówił, niemal płacząc.
- Kocham Cię, żegnaj – powiedziałam, [...]

Szczerze mówiąc niespodziewałam się, że dojdę aż do tylu części. Mam nadzieję, że to jeszcze nie koniec, że jeszcze wena bedzie pchała mnie dalej w tym opowiadaniu.
***

Oddychając przerażająco trudno i szybko, poszłam do kuchni i zrobiłam sobie kakao. Bowiem, kiedyś mnie ono uspokajało. Potem usiadłam na podłodze po turecku pijąc kakao właśnie oraz starając się oddychać w miarę normalnie. To jest chore – pomyślałam. – Moja miłość do niego jest chora. Nie minęło zbyt wiele czasu, a usłyszałam pukanie [...]

Na początek przepraszam, że przez tyle czasu nie mogłam się zabrać do dalszej części. Jest krótka, ale postaram się nadrobić w najbliższym czasie. A teraz zapraszam.
***

Kiedy zorientowałam się co robię, postanowiłam się od niego odsunąć. „Nie mogę” – powiedziałam i wyszłam, nie czekając na jego odpowiedź. Kiedy szłam, doszłam do wniosku, że to było nasze ostatnie spotkanie. Od tamtej pory nie spędzałam z nim czasu.

Ten sam
Siedziałam na zimnej, wręcz lodowatej podłodze przy ogromnym stosie książek. [...]

Ku drodze zapomnienia
Kolejne popołudnie z paczką. Usiedliśmy na konarach drzew w lesie, do którego mało kto przychodzi i rozmawiamy. Koło mnie siada jeden z chłopaków. Uśmiecha się do mnie i zaczyna rozmowę.
- Co tam? – pyta Emil.
- Jakoś żyję, w sumie jest okej – powiedziałam. – A u Ciebie jak?
- Też nienajgorzej, ale mam problemy z nauką.
- Z czego? Mogłabym Ci pomóc, jeżeli chcesz – zaoferowałam się.
- Matma, jak zwykle – mówiąc to, uśmiechał się. No cóż, nie on jeden ma z tym problemy.
- Jasne, [...]

W szkole obijałam się od ściany, do ściany. Nie interesowało mnie to, co robią i mówią inne osoby. Po jakimś czasie jednak to mi przeszło. Zaczęłam funkcjonować lepiej. Bardzo wiele czasu zajęło mi „odzyskanie” przyjaciół – szczególnie Marcina. To było trudne. Nie byłam pewna czy dam radę przekonać go o moim „powrocie do żywych”. Bardzo długo go przekonywałam. W końcu powiedział, że możemy spróbować raz jeszcze.

DWA LATA PÓŹNIEJ
Głuchy telefon
Dzień, jak dzień. Kolejny już, niezwykle pusty w [...]

Wydawało mi się, że to było jakieś cholerne zaćmienie serca. Najgorsza z każdej rzeczy stała się. Było mi już wszystko obojętne. Po sama nie wiem ilu godzinach jakimś cudem znalazłam się w domu. Nie miałam nawet ochoty pójść się wykąpać. Wpadłam po prostu biegiem do pokoju i rzuciłam się na łóżko. Byłam tak wymęczona, że nie zasnęłam, a osłabłam.

PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ
Co miałam robić? Musiałam żyć, chodzić, jeść, pić, uczyć się. Funkcjonowałam po prosu – ot, co. Życiem tego chyba nie można [...]

Po raz ostatni obudziłam się nad ranem.

Najgorszy dzień w życiu
Nic mi się nie chciało, ale mama wołała mnie na dół, aby pomóc jej w sprzątaniu. Co miałam zrobić? Musiałam się ubrać i jej pomóc, a właściwie to ją wyręczyć. Powiedziała, że jest umówiona z koleżanką. Więc kiedy oddała w moje ręce wysprzątanie całego domu poszła się naszykować i wyszła. Musiałam umyć okna, podłogi, powycierać kurze i tak dalej. No tak, było jasne, że mamy sobotę. Po jakichś trzech, albo może coś w okolicach [...]

- To już chyba pora abyśmy się pożegnali – powiedziałam.
- Masz rację – odrzekł.
- M… miło było pana poznać – jąkając się, wydusiłam z ust.
- Ciebie również – powiedział to w pełni swobodnie. Poczym rozstaliśmy się bez żadnych innych słów. Ja poszłam w stronę, z której przybyłam, a Pan Wilson… sama nie wiem, w którą. Zrobił to zbyt szybko.

Powrót i przemyślenia
Do domu wróciłam niemal pędem. Musiałam, bałam się. Dopiero wtedy docierało do mnie to, co zobaczyłam w lesie. Parę razy nawet [...]

Mój oddech stawał się coraz szybszy, a rozum kazał mi zawracać, nie chciałam jednak. Wiedziałam, że jestem już bliżej… czegoś. Po chwili zauważyłam jakąś postać. Okej, więc to człowiek. Nie ma się czego bać – pomyślałam. Postanowiłam odezwać się pierwsza, jednak stojąc w wyraźniej odległości. Pierwej uważniej przyjrzałam się postaci. Ujrzałam mężczyznę. Wydawał się czymś zmęczony, albo… sama nie wiem.
- Przepraszam… coś się panu stało? – zapytałam.
- Ależ nie – odpowiedział mi osobnik. [...]

Na miejscu – w szpitalu pojawiłam się dość szybko, pomimo problemu z dojazdem. Im dłużej żyłam ze świadomością, że coś stało się Oskarowi, bardziej mnie to bolało. Do szpitala wbiegłam niemal z płaczem, pytając przechodzącą pielęgniarkę gdzie leży mój chłopak oraz wypytując o to, co się stało. Oczywiście nie chciała mi powiedzieć co z nim jest, bo nie jestem rodziną… miejsca, w którym leży z łatwością mi nie podała, musiałam ją naciskać – udało się. Chyba najbardziej przez wzgląd na łzy [...]

Na początek chciałam powiedzieć, że zmieniłam tytuł opowiadania, co widać. Dlaczego? Bo poprzedni był dość odpychający...
TYLE
***

Weszłam do domu, poczym natychmiast odrobiłam wszystkie lekcje. Jakoś nie chciałam zakrzątać się nimi później. I tak nie było mi łatwo skupić się na nich. Oto nadszedł moment, kiedy mogłam oznajmić bez przeszkód, że jestem szczęśliwa. Postanowiłam spotkać się jeszcze tego dnia z Kingą i Maćkiem. Zadzwoniłam więc do nich obojgu. Przystali na moją propozycję i poszliśmy się [...]

- Chciałeś ze mną porozmawiać, prawda? – zapytałam go.
- Chciałem i nadal chcę – oznajmił.
- Dobrze. W takim razie słucham, co masz mi do powiedzenia – mówiąc to, szliśmy w stronę parku.
- Usiądź – poprosił, prowadząc mnie w stronę ławki.
- Rozumiem, że ta rozmowa „zwali mnie z nóg”? – pytałam żartobliwie.
- Być może, a teraz pozwól…, chciałbym przejść już do konkretów.
- Już, przepraszam – powiedziałam cicho, czerwieniąc się.
- Jak pewnie wiesz… - zaczął, przerywając. -… Jak wiesz, [...]