I tylko sztywne milczenie
pomiędzy nami,
ciągnie się dniami...latami.

Zastanawiasz się teraz
czemu tak bywa,
że szczęścia nam ubywa.
Pomiędzy cichym szmerem
naszych serc bić,
milczenie zaplata nić.

I to sztywne milczenie
przeszywa nas oboje,
co było nasze, teraz tylko moje.

Zaczaruj mnie, zaczaruj,
rzuć w otchłań słowa,
na każde zaklęcie
jestem gotowa.

Zaczaruj mnie, zaczaruj
magią swojej poezji.
Niech mnie potępią
pod zarzutem herezji.

Zaczaruj mnie, zaczaruj,
pokaż rymy i akcenty.
Niech wiersz, który powstanie
będzie sławą przeklęty.

Głębiej, no głębiej
ukryj słów znaczenie.
Niech odkrycie prawdy
będzie jak największe marzenie.

Fraszka - igraszka nieduża
choć z wersem się wydłuża.
Sensu powoli też już nabiera,
tematu konkretnego nie wybiera.
A gdy już dociera do sedna sprawy
traci polot do dalszej zabawy,
ucina wersy i sens umyka,
de facto - znika.

Kłamie jak z nut,
lepiej juz nie może,
chcialby jeszcze ciut.
O tylko nie daj Boże!

Człowiek kwęka na gołe portfele,
a do pracy ni ręki nie przyłoży.
Choć tej pracy nie ma wiele,
zawsze na później ją odłoży.

Zmyślał co rusz choroby
sam siebie wpędzał w groby.
Pieniądze wydawał na lekarza,
tak bardzo z siebie dumny.
W końcu skończył u grabarza
zakopany został bez trumny.

Mężczyzna porywa kobietę słowami
by ulżyć własnej dumie.
Mami ją mnogimi obietnicami,
a później gubi się w tłumie.

Nierozpoznana wyspo rozkoszy,
Kocham Cię!
Tajemnicza namietności duszy,
Kocham Cię!
Myśli moja nieuchwytna w locie,
Kocham Cię!
Serce mojego oceanu roztargnienia,
Kocham Cię!
Nadziejo bliska tym co umierają,
Kocham Cię!
Ukryta duszo mojej świadomości,
Kocham Cię!
Muzo mojego życia bez trwogi,
Kocham Cię!
Kocham Cię stokroć bardziej niźli
kogokolwiek do tej pory
kochać byłam w stanie.

Zły sen wykrzyczał mi
w twarz czarne kruki nocą.

Stała przede mną postać
spowita cieniem bezkresnym.
Oddech jej parzył, jak ogień
z czeluści dantejskiego raju.

Oczy jak dwa duże rubiny
świeciły światłem piekielnym.
Usta szeroko rozdziawione
drgały niczym struny harfy.

Czym ten sen był rzeczywiście
jak za mgłą obraz nieznany.
To była ta część naszej duszy,
którą wszyscy w sobie mamy.

Stwórz w nadziei źródło duszy.
Zbudź marzenia,
tchnij w nie wiarę.
Zamknij się na trwogę,
manipuluj emocjami.
Ochroń kochanych,
zniszcz nielubianych
Nie zawieraj komitywy
z szatanem nieistnienia,
aby nic nie zniszczyło
tego co masz najpiekniejsze.
Miłość.

Czarne ich sny były,
a myśli brudne
jak w kałuży woda.

Stali na wzgórzu
czekając aż deszcz
pozwoli im na zemste.

Tak płakali żewnymi łzami
za matkami, żonami
i kochankami, [...]

I wstały z popiołów
zimne jak lód - szkielety.
Nagimi kośćmi świeciły ponuro,
chwytajac moje spojrzenie
w swoje puste oczodoły.

Krążyły wokol mnie
w korowodzie złudzeń,
trącając mnie raz po raz
szpakoowatymi rękoma.
[...]

Tyka zegar, tyka.
Czas nam wylicza do cna.
Nie chce sie zatrzymac
Czas głęboki, bez dna.
Dzień się nocą budzi,
noc dniem zasypia.
Księzyc buja w oblokach,
choć nie spi, bo czuwa.
Gwiazdy unoszą się
na nocnym firmamencie,
migocząc dają znać,
o nadchodzącej chwili,
gdy znów o świcie
Twoich oczu blask
zaśpiewa mi pięknie o miłości.
Czas kolejnym minutom
pozwala pójść do przodu,
by chwila ta znów
mogła wiecznie trwać.

Szłam szarymi ulicami,
wokół widziałam jedynie
porażone smutkiem twarze.
W ich oczach pustych
tklił się żar nienawiści,
żądzy krwi i niewinności.
Wten zapach Twojego życia
wyłonił się zza sztucznego tłumu.
Myśli natychmiast zaszumiały
jak morskie wody wiatrem szarpane.
Twój oddech, uśmiech i spojrzenie
pełne oślepiającego szczęścia
niewiarygodnie odwzorowanego
w Twoim lekkim zaledwie uśmiechu.
To stało się natychmiast
moją fontanną radości,
której wody były tak delikatne,
jak melodia Twojego głosu
skomponowana chyba przez anioły.
Stań i bądź tuż obok mnie,
bym mogła pić z tej fontanny
niekończącą się przyjemność...

Bez Ciebie powietrze
smakuje ołowiem,
myśli moje błądzą
w labiryncie wspomnień.
W oczach dawno zaginął
ślad nienawiści do świata,
odkąd cały świat
mam w zasięgu jednego
uderzenia serca.
Kocham Cię tak bardzo,
że bez Ciebie światło
mojej duszy
gaśnie.
A gdy życiem swoim
kreślisz w moim blade linie,
ja wypełniam je kolorem,
sensem i nadzieją.