rzecz w tym,
że jestem człowiekiem,
który mówi coś niewielu

przy tym wielu
mówienie do rzeczy
wydaje się bardzo ludzkie

tu jest pies przywiązany
co wolał bywać naszyjnikiem z nanizanych chwil
niż być codzienności obrożą

podaj mi, proszę, papierosa,

pamiętasz kłosy, letnie warkocze,
zdejmowałeś z moich włosów wiatr

nagie piersi, delikatne dłonie
krzyczałam, że jesteś wszystkim
we mnie co płonie

mówią, że taka namiętność wypala tylko raz

zapal mi, proszę, papierosa
przygasa żar ciał

Obracasz mnie
tak słodko pieprzysz, że nie słyszę
gdy serce puka się w głowę
bezpowrotnie straconą przy wschodzie księżyca
któż by usłyszał
gdy z boku na bok
obracasz mnie w jęk na końcu języka