lost_inside

Wiem, zwariowałam. Sęk w tym, że… wydaje mi się, że chcę cię kimś zastąpić, wiesz? Choć to niemożliwe… Jak najprędzej chcę zapełnić pustkę, jaką zostawiłeś po swoim odejściu. Uśmierzyć nieco ból. Bo wiesz… Gdy byłeś, nie wiedziałam, że jesteś mi aż tak potrzebny. Dopiero, gdy ciebie zabrakło, zrozumiałam ile tak naprawdę byłeś dla mnie wart. I jak smutne jest życie bez ciebie… Brakuje mi tak wielu rzeczy, które niegdyś były połączone z tobą. Zauważam to na każdym kroku. U każdej nowopoznanej [...]

Teraz już wiem, że miłość niejedno ma imię. Moją miłość przyszło mi nazywać „Daruś”. Radość, jaką czuję na dźwięk tego imienia, rozlewa się w moim sercu, umyśle i powoli dociera do każdej cząstki mojego ciała, przez co mam wrażenie, że cała drżę. Dogania mnie to szczególne uczucie podekscytowania, w czasie którego wypowiedzenie każdego słowa przychodzi z niemałym trudem, by zabrzmiało ono naturalnie, bez drżenia w głosie. Czuję ogromną siłę tkwiącą we mnie, dzięki której jestem w stanie [...]

Spotkałam Cię, wiesz? To było w moim śnie. Poszedłeś ze mną na spacer. W pewnym momencie usiedliśmy na niedużej skale i było tak jak dawniej. Tęskniłam. Miałam Ci tyle do opowiedzenia… a nie powiedziałam nic. Siedziałam naprzeciwko Ciebie, patrząc Ci prosto w oczy. Obserwowałam każdy Twój ruch. Posyłałam w Twoją stronę, nieznikający z mych ust, uśmiech. Szkoda mi było czasu na rozmowę, wiesz? Nie chciałam się nią rozpraszać. Cieszyłam się tą chwilą, bo wiedziałam, że lada moment znikniesz. Pragnęłam [...]

- Kocham mężczyzn.
~ Słucham? Nie rozśmieszaj mnie… Ty? Ty, która zawsze powtarzała, że mężczyźni nie warci są naszej uwagi? Że mężczyźni to chmara bezużytecznych drani?
- Tak, ja. Ja, która najchętniej uciekłaby do miejsca, gdzie nie musiałaby mijać ich na każdym kroku.
~ Nie rozumiem więc… Skąd ta sprzeczność?
- Po prostu… Uświadomiłam to sobie pewnej ciepłej nocy, gdy blask księżyca przedzierał się do mojego pokoju przez niedokładnie zaciągnięte zasłony, nie pozwalając mi zasnąć.
~ Jak dotąd [...]

Bezsilność... uczucie, które zwala z nóg i przytłacza swoim ciężarem tak, że aż niemal wyczuwalne są w ustach grudki ziemi. Przełykamy głośno i z bólem gorzki smak porażki, po czym wstajemy. Podnosimy się z mokrej, zimnej ziemi. Otrzepujemy resztki piachu z ubrań, przywdziewamy na siebie Dumę i idziemy dalej. Aż do kolejnego spotkania z naszym wrogiem...

Coraz częściej widuję Cię w swoich wyobrażeniach odwróconego do mnie plecami. Odchodzącego. Uciekającego od życia ze mną. Nie potrafię Cię powstrzymać. Twoja sylwetka zmniejsza się, jej kontury poczynają zanikać, aż w końcu tracę ją zupełnie w ciemności. Nie mogę wyobrazić sobie życia bez Twojej osoby u mojego boku. Nawet nie chcę zastanawiać się jak smakuje to życie bez Ciebie. Nagle, tak po prostu w mojej głowie pojawia się pustka. Ciemna otchłań wypełniona nicością. Ta wizja jest tak rzeczywista, że aż [...]

Tak, żyję dalej. Mimo iż nadal nie pogodziłam się z brakiem jego obecności… Wciąż odczuwam niemożliwą do wypełnienia pustkę. Mimo iż część mojego świata umarła wraz z jego odejściem… Zabrał część mnie. Wyrwał gwałtownie i boleśnie kawałek mojego wnętrza. Pozostała tam ciemna dziura, której nie da się załatać. Nie jestem cudotwórczynią. Nie potrafię przywrócić nikomu życia. Choć tak bardzo tego pragnę… Nie ma go. Ta myśl przyprawia mnie o zawrót głowy. Co więcej, nie opuszcza mnie ona na krok. [...]