Nie umiem powiedzieć nic, co byłoby prawdą. Nie umiem, nie jestem tak dobrym władaczem słowa - nie potrafię tego określić. Potrafi to opowiedzieć tylko moje serce, które bije teraz bardzo mocno. Nieziemskie uczucie. Mam teraz dwa szczęścia - mam szczęście, że mam szczęście. Znasz to uczucie, kiedy czujesz, że masz wszystko?

NIe wiem jaka jestem,
nie wiem co chcę robić.
Nic nawet nie czuję, nic.
Po prostu jestem.
Bez większego znaczenia,
bez większego sensu.
Siedzę sama,
już nawet nie myślę.
Nic nie jest takie jak kiedyś.

Słyszałeś kiedyś szum morza? Śpiew ptaków? Radosne okrzyki dzieci bawiących się na ulubionym placu zabaw, gdzie każda rzecz zmieniała swoje przeznaczenie i w przedciągu sekundy stawała się czymś magicznym, występującym tylko w bajkach i filmach fantasy? Muzykę, która zachwycała duszę?
Kiedyś też słyszałam.
Nie pamiętam za wiele z tamtej mroźnej nocy, wiatr wiał z niesamowitą prędkością, targając płatkami śniegu, które chcąc nie chcąc ocierały się o moją twarz i resztę ciała. Spojrzałam na wielki zegar ratuszowy, był piękny, błyszczał w blasku odbijającego się światła latarni tak bardzo, ze ciężko było odczytać właściwą godzinę. Moje przymrużone oczy dodatkowo na to nie pozwalały, ale sądząc po ilości przechodniów stwierdziłam, że dziewiętnasta już na pewno minęła, albowiem była to ustalona godzina zakończenia pracy w zakładach przemysłowych na dzienną zmianę, a równocześnie rozpoczęcie zmiany nocnej. Spieszyłam się niezmiernie, mój przyjaciel mnie potrzebował. Operacja na pewno się zaczęła. Byłam spóźniona, choć obiecałam, ze będę na pewno. Moje wyrzuty sumienia nie miały końca. Przecież on ze mną był, kiedy byłam samotna, zawsze, nie patrzył na to, do jakiego stopnia musi się posunąć, by dotrzymać mi towarzystwa w chwili, kiedy całe życie spada mi na głowę i roztrzaskuje się w momencie jak mydlana bańka.

Ucieczka niczego nie rozwiązuje. Zanik naszych kontaktów nie sprawia, że jesteśmy bardziej stęsknieni. On tylko oddala nas od siebie.