Jedna chwila, by pomyśleć, wszystko naprawić,
Spełnić marzenia, życiem się bawić.
Ta chwila minęła, nic nie zostało,
Nie ma już marzeń i szczęścia też mało.
Życie i Śmierć - ostatni przyjaciele,
Im też już nie wierzysz - kłamią zbyt wiele.
Ten pierwszy jak wróg Twój się zachowuje,
Ty go ratujesz, on Cię rujnuje.
Tego drugiego prawie nikt nie lubi,
Bo w najgorszym momencie dobrych ludzi gubi.
Śmierć jest wrogiem Życia - wielu tak powie,
Lecz oni chyba są ze sobą w zmowie.

Wśród motywów zawiłych,
Pośród smutnych ludzi,
Próbując rozgrzać to co się już studzi,
Czyli życie nam dane poprzez ludzi miłych.

Szukając odpowiedzi,
Zadając pytania,
Przygotowujesz się powoli do wiecznego spania.
Kołysankę Ci zaśpiewają nawet źli sąsiedzi.

Spójrz na tą ścianę, która Cię otacza,
Spójrz na ten świat, który Cię przytłacza.
Ta klatka Cię chroni, lecz też ogranicza,
Jest symbolem Ciebie i Twojego życia.

Znane Ci ścieżki do domu prowadzą,
Te same, nieznane, nic Ci nie dadzą.
Myślisz, że możesz wybrać inną drogę,
Lecz wcześniej spojrzysz na swoją załogę.

Na końcu stwierdzisz, że to się nie spodoba,
Rodzinie, znajomym, że to nie ich wola.
Znów będziesz siedzieć w klatce, choć nie ma zakazu,
Oglądając piękno świata w postaci obrazu.

W tajemnicę ubrana wychodzi z ukrycia,
Z pokorą i dystansem podchodząc do życia.
Świadomym wyrzeczeniom chcąc dotrzymać słowa,
Spojrzeć w głąb siebie raz jeszcze, od nowa.
Odbywa swą podróż przez różne pustynie,
Przez krainy lodu, puste jaskinie.
Znów znajduje siebie na samym dnie rzeki,
I prosi o pomoc, nie wyciąga ręki.
Ta dziwna chęć otrzymania pomocy,
Życia nie ułatwia, ciężko patrzeć w oczy.
Można płakać i krzyczeć, lecz nadzieję mieć trzeba,
Bo tym się właśnie różnimy od drzewa.

Wszystkie drogi są kręte jak muszla ślimaka,
Lecz czas po nich nie jeździ w tempie ślimaczym.
Przy każdej drodze samotne stoją drzewa,
Gałęzie wyciągają - wewnętrzna potrzeba.

Czas mandatu nie dostanie za zbyt szybką jazdę,
Pieniądze nie spowolnią tego kierowcy.
Idąc własną drogą nie bójmy się zatrzymać,
Lecz próbujmy czasowi tempa dotrzymać.

Kiedyś dni wydawały się jakieś dłuższe,
A ludzkie serca o wiele mniej próżne.
Wśród jesiennych liści, wśród zachodu słońca,
Można było tak chodzić i śmiać się bez końca.

Jesteśmy jak te drzewa pozbawione liści,
Z pustką w sercu, skłonnością do nienawiści.
Każdej jesieni gubimy swe liście,
A wspomnienia zbieramy jak winogron kiście.

Wschód słońca - człowiek się rodzi,
Mały, bezradny i miłości pragnie.
Nadchodzi chwila, w której się zawodzi,
Bo coś powoli dzieciństwo mu kradnie.

Uczyć się musi, wszyscy mu to mówią,
Bo to warunkiem spokojnej jest przyszłości.
W głowie miał historię swego kraju długą,
Lecz w sercu wielką pustkę i zero radości.

Siedzi teraz po skończonej pracy,
Ze łzami w oczach przeszłością się zadręcza,
Bo już nie wrócą stare, dobre czasy.
Zachód słońca - podróż do Twego wnętrza.

Kto się urodził , ten umrzeć musi
A to co było, to już nie wróci.
Świeży śnieg znów się roztopi
A kropla deszczu się w stawie utopi.

Drzewo swe nowe liście pozyska,
Ludzie znów będą mówić o zyskach.
Słońce znów dłużej u nas zagości,
I rozgrzeje w nas poczucie miłości.

Znów to samo, a jednak coś się zmieniło.
Znów kilka miesięcy życia nam ubyło.
Rzeczy już nigdy nie będą te same,
Choćbyśmy stali, to czas nie przestanie.

Gdybyśmy mogli przeżyć to jeszcze raz,
Gdybyśmy mogli cofnąć czas,
Jeszcze raz przejść tymi ulicami wtedy mniej szarymi,
Jeszcze raz podzielić się planami i marzeniami naszymi.

Kiedyś trawa była bardziej zielona,
Teraz jest bez wyrazu, jakaś odmieniona.
Niebo jakieś ciemne, cierpienie wciąż zsyła,
Kiedyś nie jedna chmurka szczęścia się zjawiła.

Pogoda w sercu zawsze jakaś jest,
Raz upał, raz zamieć.
Lecz najważniejsze, żeby tych dobrych chwil,
Nie puścić w niepamięć.

Odgłosy pustynnego piasku...
Czy usłyszenie tego, cichego dźwięku
Byłoby możliwe w tłumie ludzi?
Czy nie zagłuszyliby głosu Twej duszy
Własnymi słowami? Tylko po co?
Po co zaspokajać duszę,
Gdy nie ma komu dać serca?

Dokąd iść, gdy nie ma drogowskazów?
Gdy zbyt dużo wspomnień obrazów?
Etyka moralność czy własne ideały?
Musimy wyciągnąć z historii morały.

Być człowiekiem, który dusze i serca rozpogodzi,
Który dwóch skłóconych ludzi pogodzi.
To chyba największa nagroda
I wcale nie taka droga.

Wszędzie wojny, głód i przemoc,
Ludzi znów ogarnia niemoc.
Czy nie lepiej żyć kochając,
Innych za przyjaciół mając?

Biznesmeni chcą pieniędzy,
Obok ludzie żyją w nędzy.
Gdzie ta miłość, gdzie jest jedność?
Nikt już nie wie co to wierność.

Niestraszne nam powodzie, huragany,
Na to wpływu już nie mamy,
Lecz nauczyć się musimy,
Żyć tu razem - zwyciężymy.

Gdzie są Ci ludzie, którzy z nami byli,
Odeszli, zapomnieli, z pamięci wyrzucili?
Może zgubili się w tym szalonym świecie,
Narysowali uśmiech na własnym portrecie.

Biegną tak przez życie, nie patrzą już za siebie,
Teraz spoglądają z góry, jak chmury na niebie.
Z tak dziwnie wysokim poczuciem wartości,
Z poniżaniem innych do granic możliwości.

Smutek - to dziwne uczucie,
Może przyjść tak nagle, nie wiadomo dlaczego.
A może to tylko pustki poczucie,
Oczekiwanie na coś dobrego.

Zza chmur wychodzi słońce,
Pojawia się radość,
Tak pięknie świecąca
kolorami na szarość.

Człowiek jest stworzeniem stadnym,
Lecz są też wyjątki.
Samemu też można być zaradnym,
Można robić we własnym życiu porządki.

Samotniczy tryb życia nie znaczy samotny,
Jak wielu ludzi czasem błędnie myśli.
Każdy kogoś potrzebuje - to jak bilet powrotny,
Do krainy marzeń, gdzie przyjaźń się przyśni.