Podobno, co nas nie zabije, to nas wzmocni.
Chyba trochę inaczej. Co nas nie zabije, to nas zdenerwuje.

- Cześć, to ja. Jestem pewna, że mnie pamiętasz. Jakże mogę się mylić, przecież kiedyś stwierdziłeś, że nie mam serca.- uśmiechnęła się, ale i tak czuła, że załamuje się jej głos.- Przemyślałam to. Może ja jednak mam serce, ale takie z papieru? Poprzekłuwane tysiącami i szpilek i rozdarte w połowie. Czuję to.- przerwała mówienie i dotknęła lewej piersi.- Jednak w takim marnym stanie, a jeszcze bije, niewiarygodne. A wiesz dlaczego ? Bo ciągle Cię w nim trzymam.- nie chcąc się rozpłakać, zaczęła zdrapywać swój krwistoczerwony lakier do paznokci- Szkoda, że mnie zostawiłeś i nie chciałeś grać w filmie zwanym "Moim Życiem". Najwyraźniej za bardzo mi zależało.- znowu przerwała mówienie i przez chwilę siedziała w milczeniu, jakby czekała na odpowiedź. Kontynuowała, ale w nieco bardziej gniewnym nastroju.- Ech... tyle Ci mówię, a Ty nadal nie rozumiesz?! Moje papierowe serce.. ono.. ono Cię kocha! Kocha, kocha, kocha, do cholery!!!- krzyczała, nie powstrzymując wybuchu płaczu.- Najzwyczajniej w świecie kocha.- w tym momencie wyjęła z kieszeni kartkę i wydarła z niej serce.- Masz. Ono będzie Twoje i będzie kochać mnie. Robi się ciemno, chyba powinnam już iść. Szkoda, że nie możesz mnie przytulić.- już miała odchodzić, kiedy coś jej się przypomniało. Wyjęła zza kurtki lekko przywiędniętą różę i położyła ją na nagrobku.- Naprawdę Cię kocham, Tato.

Podchodzę do okna, znudzona już kolejnymi powtórkami w TV i zawiedziona tym, że nie mam już co czytać. Wyciągam ołówek.
Patrzę na ulicę, zatłoczone chodniki, parkingi. Zabiegani ludzie. Panowie w garniturach, z czarnymi teczkami spieszą się do pracy, zestresowani przy tym tak, że aż gubią swoje papiery. Kobiety elegancko wyglądające, łamiące obcasy, upuszczające torebki i spinki do włosów. Młodzież stojąca w ciemnym zaułku ulicy i śmiejąca się z byle czego, chociażby z każdego kolejnego przechodnia. Kierowcy nie odróżniający czerwonego światła od zielonego. Mężczyzna idący grzecznie ze swoją kobietą i pożądający wzrokiem inną. Nikt nie zauważa dziecka, które zabłądziło, czy człowieka żebrzącego pod drzwiami sklepu. Czyżbym była jedyna?
Wstaję, podchodzę do drugiego okna, tym razem od strony wschodniej. Przysiadam, strugam ołówek i piszę dalej.Opanowuje mnie zdziwienie. Nie wierzę w to, co widzę.
Łąka zieleniejąca na każdym kroku, na niej kwiaty rozkwitające razem z początkiem wiosny. Gdzieś daleko widać wiejski domek wraz z dobrze utrzymany gospodarstwem. Niby jest dopiero początek wiosny, ale miło zobaczyć jak wszystko budzi się do życia. Widzę także dzieci biegające po polu wdrapujące się na drzewa, kopiące piłkę. Młodzież jadąca a wycieczkę rowerową w kierunku lasu. Para leżąca na trawie przy strumyku i trzymająca się za ręce. Zero samochodów, zero chaosu, zero pośpiechu. I wiecie co ? Chyba tu zostanę.

Moje Szczęście! Czasami się pojawia, a czasami przede mną ucieka, ale za każdym razem próbuję je gonić. A kiedy uda mi się je odzyskać to mój wróg Los podbiega do mnie i wyrywa mi je z rąk. Biegnę po nie, bo sama sobie na nie zapracowałam! Zwalniam, przyspieszam, pędzę za rękę z Nadzieją, co chwila potykając się o Samotność. Szczęście jest już za daleko, więc zostawiam koleżankę Nadzieję i pozwalam jej odejść. Siadam na przystanku przy ulicy Przeznaczenia i widzę jak nadjeżdża autobus w kierunku Miłości. Wsiadam. Wysiadając spotykam staruszkę Zdradę i pozwalam sobie dłużej z nią porozmawiać. Idąc ze Zdradą mijam Samotność, która się do nas przyłącza. Zdrada oznajmia, że się spieszy, więc zostaję sam na sam z Samotnością. Idę z nią długo, praktycznie ona towarzyszy mi cały czas. Kiedy spotykam Przyjaźń, Samotność postanawia nas zostawić. I nagle widzę moje Szczęście. Podbiegam z Przyjaźnią do Szczęścia i chowam je do kieszeni. W tej chwili podjeżdża do nas autobus w kierunku miłości. Podczas podróży odwiedza na Katastrofa. Trafiamy do dziwnej miejscowości. Sięgam do kieszeni i ku mojemu zdziwieniu spostrzegam, że zgubiłam Szczęście. Jednak, gdy podnoszę głowę widzę, że jest tu pełno Szczęścia! A teraz siedzę z Przyjaźnią na kolanach oraz mnóstwem Szczęścia wokół i piszę do Was z dziwnej miejscowości zwanej 'Niebo'.