Piękny dzień wiosny,
ale wcale nie był radosny.
Piękny kościół, ludzi dużo - lecz uśmiechów brak.
Na każdej twarzy smutek,
i w oku kęcąca się łza.
Piękne kwiaty dominują,
lecz szarości nie zwerbują.
Wielu bliskich tak płakało
i znajomych wciąż szlochało.
Gdy podeszłam popatrzyłam....
łza się sama natoczyła.
Co powiedzieć??...
Przepraszam współczuje?
I tak już życia nie uratuję.
Życie ludzkie jest tak krótkie.