Któregoś dnia będę na tyle duża, że Twoje słowa przestaną mnie ranić.

Pewnego dnia obudziłam się z dziwną niechęcią do świata i zostało mi tak po dziś dzień.

Podobno nie można kochać ze załamanym sercem, jednak czuję, że każdego dnia wielu z nas tego próbuje raniąc sobie przy tym aortę.

Mama uczyła mnie, że rodzina jest najważniejsza. Mówiła mi, że jak rodzice odejdą zostanie tylko rodzeństwo, jedyny pewny ląd wśród oceanu ludzi. I serce mi pęka widząc jak cierpi, topiąc się w miejscu gdzie kiedyś miała swój ląd.

Boje się, że moje oczy powiedzą Ci więcej niż usta, chcą zdradzić.

Czasami wyobrażam sobie, że spotkam kogoś, kto gdy tylko spojrzy na mnie, samym tym wzrokiem przyciągnie mnie do siebie jak magnes, a ja jego równie mocno i to z nim będę przeżywać piękne chwile. I uświadamiam sobie wtedy jak okropnie jestem samotna. Jak wiele ciepła potrzebuje moje pokryte szronem serce, by znów zaczęło bić jak należy.

Odczekać dzień, miesiąc lub rok i znów będzie dobrze.
Musi być ... Będzie... Prawda?

Chcę coś zmienić w swoim życiu.
Staram się...
Ale ta dawna ja wszystko psuje. Ona się boi.