Myśli — Logos

Książę w łachmanach, to nadal książę, tyle tylko że bez poważania.

Niektóre rzeczy są proste, niektóre trudne, a niektóre bezowocne.

Słabych ludzi ciągnie do słabych. Odcinam ich jak chwasty. Mnie też niektórzy ludzie odcięli i dobrze. Na początku czułem się z tym źle, mało tego, zadawałem sobie pytanie: Czemu mną tak gardzą? Strofują? Izolują? Miałem swoje przysłowiowe pięć minut, które zmarnowałem. Zawiodłem innych ludzi. Po prostu, taka pętla. Słabych ludzi ciągnie do słabych. Kiedy jesteś w [...]

Największe dysputy, niespisane historie trwożą się w mojej głowie. Świat zna nawet takie czasy, gdzie ludzie ginęli na wojnie, przeważnie bezsensownej. Ja co dzień umieram i rodzę się by żyć, a jednak nad samym sobą świeci się znicz. Czy ja go tutaj stawiam? a może czas zadać sobie takie pytanie. Czemu zostawiam miejsce by on się rozświetlał, przecież nie my stawiamy samy sobie te ogniki.

Ostało się to serce z kamienia wydrążone nie przez strumień miłości, a krople przebaczenia.

W czasach kiedy patriotów nazywa się faszystami,
miłość oznacza seks,
symbolem rodziny stali się geje,
aborcja ma znamiona wyzwolenia,
śmierć stała się synonimem życia,
pieniądz wyraża szacunek,
butelka wódki jest droższa od godności,
a społeczeństwo tworzy demokracja,
ja jednak wolę być tym patriotą!

Może nie ma w tym życzliwości z mojej strony, ale bez względu na to, wczuwam się w drugiego człowieka nie osądzając go. Wiem, że łatwo przychodzi rzucanie złych słów, a raczej myśli. To jednak mimo wszystko staram się siebie stawiać w sytuacji drugiego człowieka. Owocem tego jest niejednokrotnie pojednanie, kiedy to z oprawcą po latach potrafię zaoferować mu swój czas, swoją uwagę i vice versa. Nie wiem, na ile ta druga osoba jest tego świadoma i to czy ja się uczę od niej, czy ona ode mnie, tego pojednania, to jednak jest to piękne. Polecam.

Ludzie! piję rozchodniaka że się w końcu rozejdziecie już do swoich domów.

Atak i atak i atak, do tego stopnia atakujecie, że ja sam siebie już zaatakować pragnę.

Bywam też ekscentryczny, do tego stopnia, że jestem dla Was -eks.

Czuję się źle, wręcz fatalnie. Są biedni ludzie i o nich się nie mówi. Nie komentuje się ich zachowania, ubioru czy też stylu bycia. Może i się komentuje, ale nie tak wprost zadając im ciężkie pytania.
Mnie ludzie lubią sprowadzać do parteru.
Ja nie mam stylu bo mnie na niego zwyczajnie nie stać.
Nie mam też wybitnego rozumu, bo jestem po prostu ograniczony.
Po jaką cholerę zadajecie mi te trudne pytania. Lepiej jak się ze mnie śmiejecie za plecami, jeszcze lepiej jak ja się śmieje z mojej nieudolności i ułomności razem z Wami, a najlepiej jakbyście się odpi...lili. Bo na nic mi wojna w której i tak już jest się weteranem.

Dzień pierwszy - Łaska.

Człowiek, mówi się że dostępuję Łaski. Nie można jej kupić, zdobyć, czy na nią zasłużyć. Być może jest w tym dużo prawdy, bo tylko Ten kto daje, wie, kto ją otrzyma. Czy Ty w tym momencie jesteś spadkobiercą łaski? Czy może czujesz się jak banita, który nie jest godzien jej otrzymać?
Jest jeszcze jedna zależność. Opanowanie łaski. Mówię serio. Może w swoim życiu przez moment czułeś, że została ona Tobie ofiarowana. Może zrozumiałeś też funkcjonowanie jej. Może też i upadłeś, gubiąc ją gdzieś po drodze. Może tak być. Opanowanie łaski, to taki trening, tyle że duchowy.
Możesz już w tym momencie się starać, wytężać oręż swojego ducha, aby na powrót jej doświadczyć, lub otrzymać ją na nowo. Ćwicz się w tym żeby ją opanować. Jak długo może to Tobie zająć? A jak długo Ty poświęciłeś swój czas, uwagę i skupienie by ją opanować? Trenuj opanowanie łaski.

Świętości najszczersza, umierasz mi co dzień, na naszych sercach.
Od ludzi, od sytuacji, od poglądów i osądów strzeż mnie mnie Panie.
Ode mnie samego, moich pragnień, myśli, wyobrażeń. Od tego by być, a nie bywać.
Od, od od... Będę.