Na przekór wszystkiemu
Mojej teorii
W którą niezmiennie wierzyłam
Z całej mocy
Udowodniłeś mi
Ze jednak
NIC ISTNIEJE
To jest to co czuje
Do ciebie
Jedno wielkie mięsiste
NIC
Całe moje postrzeganie świata
Zmieniłeś
Wszystkie emocje
Wyparowały
Pękły niczym
Banka mydlana
Zmiażdżyłeś ją
Słowem, gestem
Nie jednym.
Tysiącem
Milionem
Miliardem pierdolonych
Raniących niczym nóż
Słów
Dotykiem
Który nie ukajał,
Nie głaskał
Nie tulił
Nie pocieszał.
Dotykiem który nie raz
Nie dwa
Nie dziesięć razy
Sprawił ból.
Wszystko zostało wypowiedziane
Za bardzo.
NIC już nie ma
A właściwie jest.
NIC.

Rude jest piękne
a zarazem wredne.
Trzeba wiedzieć jak kochać rude.

Rude niegrzeczne
Rude przebiegłe
lecz nie fałszywe.

Ruda odda Ci nie tylko ciało
Ruda odda serce, dusze
oraz życie swe.

"Jej czarne, długie włosy opadały na białą poduszkę z miękkiego puchu. Miała zamknięte oczy. Usta jeszcze czerwone a twarz bladą. Wyglądała jakby spała ale ona od paru godzin nie żyła..."

Jej ciało tak bardzo martwe
Takie nieżywe już...
Nie wiem co robić,
kto ci to zrobił
powiedzieć nie możesz mi.

Twa twarz tak blada,
twe usta jeszcze czerwone.
Czy to tak wypada
leżeć samotnie w grobie?

Czemuż to tak
mnie porzuciłaś dla
kochanka twego okropnego
śmiercią nazywanego?

Błąkasz się wśród dusz,
żyć nie możesz już...
Chcę spotkać cię.
Popełnić to
co połączyć może nas!

Lecz to nie wychodzi,
bo strach przychodzi.
Przez sen cię widzę,
całym sercem kocham cię!

Twa twarz tak blada,
twe usta jeszcze czerwone.
Czy to tak wypada
leżeć samotnie w grobie?

Smutno mi,
Smutno tak.
Daj mi znak,
Tak jak ptak...

Polecę dziś
Do ciebie znów
Wolny jak ptak
Wolny od snów.

[jeden z pierwszych moich wierszy, który na pewno ma dużo niedociągłości ale mam do niego sentyment i pamiętam, że byłam z niego dumna]

Dwa serca by dwa światy złączyć
Dwie dusze by w jedną połączyć
By dwie osoby na zawsze razem
Wtem jedno niebo na nowo ujrzały
I tych dwóch światów się nie bały
Bo powstał jeden
Wspaniały