wiosenny deszcz tłukł miarowo o metalową blachę samochodowego dachu. stanęliśmy gdzieś w szczerym polu. w oddali wiatr wyginał zielone ręce drzew, porywając je, bez kurtuazyjnego zapytania, do tańca.
miarowe krople deszczu. wymieszane z sobą nerwowe, płytkie oddechy. ty i ja. odłożone na siedzeniach dłonie. zimne i puste.
w ciszy i papierosowym dymie zawisły niewypowiedziane słowa. jak ciężkie chmury, pełne niemocy, bezradności i niezrozumienia.
- nie chciałam, żeby tak to się kończyło - wyszeptałam.
- wiem - [...]

Przyszłam na świat 40 minut po północy. Wtedy też była niedziela. Też była majowa noc. Słodki zapach bzu i konwalii. Ciepły wiatr i rozrzucone dłonią księżyca konstelacje migocących gwiazd na niebie... I ja. Ruszająca w najtrudniejszą, ale zarazem najpiękniejszą, z możliwych podróży: życie.

odwracam wzrok. spojrzenie zatapiam w hebanowej głębi nieba. myślę o tobie. mimo tych setek kilometrów między nami - mrużymy powieki, kiedy to samo zachodzące słońce razi nasze oczy. stąpamy po tej samej ziemi. może ten sam podmuch wiatru dotykał twoich policzków, zanim dotarł tutaj, by musnąć i moje? może te same gwiazdy, które zawstydzone obsypały firmament mojego nieba, podglądały cię wczoraj? a może jesteś tu, za miedzą, zasypany niczym gruszki w popiele, cichutko jak mysz pod miotłą? i kiedy usypiam stęskniona za tobą, podsłuchujesz moje sny i gładzisz gęste pachnące rumiankiem włosy, rozsypane na poduszce, zimnymi opuszkami palców? może dlatego śpię spokojniej? może dlatego tak uporczywie cię tu nie ma? może...

tak, kocham. resztkami strutej miłości, którą przełykam jak alkoholik wódkę, krzywiąc się i dławiąc, bo muszę.

na parapetach ich mieszkań smutnie więdną kwiaty.
niepodlane słowem, niepogłaskane kroplami wody.
w szafkach kuchennych kurzem obrastają ulubione porcelanowe filiżanki.
niedotknięte miękkimi wargami. nienapełnione gorącą miętową herbatą.
kartki kalendarzy, przytwierdzonych do ścian cienkim gwoździkiem, nie zmieniają daty.
nie ruszają ich znajome ciepłe opuszki palców.
łóżka stoją puste, okryte zimnymi kołdrami. prześcieradła tkwią sztywno niewygładzone czułą sfatygowaną dłonią.
wierzchnie swetry w [...]

są takie książki do których trzeba dorosnąć. są takie emocje, które trzeba do siebie dopuścić, mimo że bolą. są tacy ludzie, których kurczowo trzymamy przy sobie, choć tak naprawdę są już bardzo odlegli. choć tak naprawdę już od nas odeszli. i są takie dni, w których każdy promień słońca przynosi smutek. niedziela. pustka, cisza, kiełkująca za oknem wiosna i ja.

boli jak otwarta rana posypana solą.
jesteś ziarenkiem soli w mojej otwartej ranie.
pełnej krwi.

siedzę sama w kolejny grudniowy dzień. słońce świeci za oknem. czerwone dachy bloków pokrył zimowy szron.

pod choinką smutno stoją porzucone prezenty. już minęło ich świąteczne 5 minut.

w telewizorze kolorowi ludzie kolorowo się do mnie uśmiechają.
[...]

Gdyby to tak łatwo było nie przejmować się.
Egoistycznie postawić na sobie i na każdego drugiego człowieka zamknąć się nazbyt szczelnie. Nie słuchać. Nie widzieć. Nie współodczuwać.
Gdyby to tak łatwo było postawić siebie w samym centrum wszechświata i na sobie tylko i wyłącznie się skupić. Cały dzień beztrosko leżeć na trawie i oglądać chmury. Czytać książki, które się chce. I wskakiwać bosymi stopami do kałuży po deszczu.
O opinię innych nie dbać.
Ach, jakby to cudownie było spakować się teraz i [...]

Deszcz...
Po opustoszałych ulicach Łabęd wlecze się za mną mój przyjaciel - smutek.
Wiatr rozwiewa włosy, wplatając w nie blask błyskawic.

Rzeczywistość jak zdjęcie w filtrze.
Ceglane, czerwone mury. Sine niebo. Zielone liście drzew. Gorący, sparzony bruk.


Tęsknota jak kwas. Wyżera mnie od wewnątrz.
Krzyczę brakiem słów. Zwieszam głowę i bezradnie opuszczam ręce. Na horyzoncie pustka. Błyskawice i deszcz.
Jak długo jeszcze krzyczeć trzeba milczeniem, żeby ktoś usłyszał?

Wcale nie proszę o zbyt wiele. Wcale nie chcę tak dużo.
Tylko Twoich dłoni, tylko Twoich ramion, tylko Twoich oczu, tylko Twojego głosu, tylko Twoich ust.... Tylko Ciebie. I nic więcej.

Okrutne, puste wieczory. Kiedy serce tak bardzo, bardzo chce, wyrywa się, szamocze, a ciało zastyga w bezruchu.
Samotność...

Ciężka była to noc. W półśnie półszeptem pół serca swego dotykiem opowiedzieć próbowałam. Nie całego, bo pół drugie w Twojej piersi bije. I jak jawa ta noc przepełniona bólem egzystowania w bezdennej studni smutku i złudzenia. Siedzę tu sama, na dróg przecięciu. Drżącą piersią pragnąc ciepła Twego. Dotknij mnie tylko, opuszkami palców po ramieniu przeciągnij. Uśpij motyle myśli ulatujących kluczami. Zamień ten półsen w sen pełen. Spraw, żeby noce tylko kolorem tęczy się wiły...

Podkrążone oczy i [...]

"Nie jest to rana śmiertelna, bo nie można zadać rany śmiertelnej czemuś, co jest nieśmiertelne."
- ksiądz Jerzy Popiełuszko.




Nokturny Chopina w głośnikach.
Piękna jesienna noc za oknem. Krople deszczu drżą płytą wody. Żółte liście bezładnie rozrzucone leżą na zimnej płycie chodnika. Opustoszałe gałęzie rozdzielają smugę światła latarni.

Boli mnie głowa.


Minęła północ. Dopijam resztkę nadal gazowanej coli z butelki. Muzyka klasyczna jest... piękna. Nie ma teledysków, miliona powtarzających [...]

Puste, sobotnie popołudnie.
Placebo - "Special needs".
Czas płynie tak wolno.
Czuję, że zaraz eksploduję z tęsknoty.

Dlaczego nie możesz przyjechać następnym pociągiem i po prostu ponudzić się ze mną?
Dlaczego nie możesz przyjść akurat w momencie, w którym nadziewana papryka gotowa będzie do spożycia, zjeść ze mną i, jak zawsze, powiedzieć, że pysznie gotuję?
Dlaczego nie możesz dłubać ze mną słonecznika w ciszy?
Dlaczego nie możesz wyciągnąć mnie do lasu na spacer, i zostać na noc?

Północ minęła [...]

Słońce musnęło mój policzek jednym ze swoich promieni o świcie, który wkradł się spod szczelnie zasuniętej zasłony. Nie podnosiłam powiek, żeby nie rozproszyć wrażenia, że jesteś obok mnie. Niemal słyszałam Twój miarowy oddech. Niemal czułam dotyk skóry Twojego policzka na moim ramieniu. Już miałam obrócić się na bok, żeby wtulić twarz w Twój tors i usłyszeć, jak rytmicznie uderza Twoje serce. Już miałam ująć Twoją dłoń w moją i spleść ze sobą nasze palce. Już miałam zaspana szukać Twoich miękkich [...]

Spędziłam osiem cudownych miesięcy z najwspanialszym mężczyzną na świecie. Mnóstwo wzniosłych, słodkich chwil. Gorzkie momenty. Radość i smutek. Obnażaliśmy pozytywne i negatywne odsłony nas samych przed sobą wzajemnie. Czuję, że możemy wszystko. Bo wierzymy. Bo marzymy. Bo kochamy. Bo naprawdę chcemy.
Wierzę w nas. Wierzę, że nam się uda. Mimo każdej przeciwności losu, mimo kilometrów, które nas fizycznie podzielą, mimo tęsknoty, która nie raz przyniesie chwilę zwątpienia. Wierzę.
Niebo wszędzie jest takie samo.