boli jak otwarta rana posypana solą.
jesteś ziarenkiem soli w mojej otwartej ranie.
pełnej krwi.

siedzę sama w kolejny grudniowy dzień. słońce świeci za oknem. czerwone dachy bloków pokrył zimowy szron.

pod choinką smutno stoją porzucone prezenty. już minęło ich świąteczne 5 minut.

w telewizorze kolorowi ludzie kolorowo się do mnie uśmiechają.
[...]

Gdyby to tak łatwo było nie przejmować się.
Egoistycznie postawić na sobie i na każdego drugiego człowieka zamknąć się nazbyt szczelnie. Nie słuchać. Nie widzieć. Nie współodczuwać.
Gdyby to tak łatwo było postawić siebie w samym centrum wszechświata i na sobie tylko i wyłącznie się skupić. Cały dzień beztrosko leżeć na trawie i oglądać chmury. Czytać książki, które się chce. I wskakiwać bosymi stopami do kałuży po deszczu.
O opinię innych nie dbać.
Ach, jakby to cudownie było spakować się teraz i [...]

Deszcz...
Po opustoszałych ulicach Łabęd wlecze się za mną mój przyjaciel - smutek.
Wiatr rozwiewa włosy, wplatając w nie blask błyskawic.

Rzeczywistość jak zdjęcie w filtrze.
Ceglane, czerwone mury. Sine niebo. Zielone liście drzew. Gorący, sparzony bruk.


Tęsknota jak kwas. Wyżera mnie od wewnątrz.
Krzyczę brakiem słów. Zwieszam głowę i bezradnie opuszczam ręce. Na horyzoncie pustka. Błyskawice i deszcz.
Jak długo jeszcze krzyczeć trzeba milczeniem, żeby ktoś usłyszał?

Wcale nie proszę o zbyt wiele. Wcale nie chcę tak dużo.
Tylko Twoich dłoni, tylko Twoich ramion, tylko Twoich oczu, tylko Twojego głosu, tylko Twoich ust.... Tylko Ciebie. I nic więcej.

Okrutne, puste wieczory. Kiedy serce tak bardzo, bardzo chce, wyrywa się, szamocze, a ciało zastyga w bezruchu.
Samotność...

Ciężka była to noc. W półśnie półszeptem pół serca swego dotykiem opowiedzieć próbowałam. Nie całego, bo pół drugie w Twojej piersi bije. I jak jawa ta noc przepełniona bólem egzystowania w bezdennej studni smutku i złudzenia. Siedzę tu sama, na dróg przecięciu. Drżącą piersią pragnąc ciepła Twego. Dotknij mnie tylko, opuszkami palców po ramieniu przeciągnij. Uśpij motyle myśli ulatujących kluczami. Zamień ten półsen w sen pełen. Spraw, żeby noce tylko kolorem tęczy się wiły...

Podkrążone oczy i [...]

"Nie jest to rana śmiertelna, bo nie można zadać rany śmiertelnej czemuś, co jest nieśmiertelne."
- ksiądz Jerzy Popiełuszko.




Nokturny Chopina w głośnikach.
Piękna jesienna noc za oknem. Krople deszczu drżą płytą wody. Żółte liście bezładnie rozrzucone leżą na zimnej płycie chodnika. Opustoszałe gałęzie rozdzielają smugę światła latarni.

Boli mnie głowa.


Minęła północ. Dopijam resztkę nadal gazowanej coli z butelki. Muzyka klasyczna jest... piękna. Nie ma teledysków, miliona powtarzających [...]

Puste, sobotnie popołudnie.
Placebo - "Special needs".
Czas płynie tak wolno.
Czuję, że zaraz eksploduję z tęsknoty.

Dlaczego nie możesz przyjechać następnym pociągiem i po prostu ponudzić się ze mną?
Dlaczego nie możesz przyjść akurat w momencie, w którym nadziewana papryka gotowa będzie do spożycia, zjeść ze mną i, jak zawsze, powiedzieć, że pysznie gotuję?
Dlaczego nie możesz dłubać ze mną słonecznika w ciszy?
Dlaczego nie możesz wyciągnąć mnie do lasu na spacer, i zostać na noc?

Północ minęła [...]

Słońce musnęło mój policzek jednym ze swoich promieni o świcie, który wkradł się spod szczelnie zasuniętej zasłony. Nie podnosiłam powiek, żeby nie rozproszyć wrażenia, że jesteś obok mnie. Niemal słyszałam Twój miarowy oddech. Niemal czułam dotyk skóry Twojego policzka na moim ramieniu. Już miałam obrócić się na bok, żeby wtulić twarz w Twój tors i usłyszeć, jak rytmicznie uderza Twoje serce. Już miałam ująć Twoją dłoń w moją i spleść ze sobą nasze palce. Już miałam zaspana szukać Twoich miękkich [...]

Spędziłam osiem cudownych miesięcy z najwspanialszym mężczyzną na świecie. Mnóstwo wzniosłych, słodkich chwil. Gorzkie momenty. Radość i smutek. Obnażaliśmy pozytywne i negatywne odsłony nas samych przed sobą wzajemnie. Czuję, że możemy wszystko. Bo wierzymy. Bo marzymy. Bo kochamy. Bo naprawdę chcemy.
Wierzę w nas. Wierzę, że nam się uda. Mimo każdej przeciwności losu, mimo kilometrów, które nas fizycznie podzielą, mimo tęsknoty, która nie raz przyniesie chwilę zwątpienia. Wierzę.
Niebo wszędzie jest takie samo.

Za oknami noc. Cisza, ciemność i chłód. Noc ma w sobie coś tajemniczego. Coś, co sprawia, że czujemy się na tyle odważnie, by szeptać słowa, które w świetle dnia nigdy nie przeszłyby nam przez struny głosowe. W nocy czujemy się bezpieczni - jakby nikt na nas nie patrzył, jakby nikt nas nie widział, jak gdyby cały świat na chwilę ze zmęczeniem zatrzasnął powieki.

Tak bardzo chciałabym móc w ogóle się nie przejmować. Niczym.
Spakować torbę, nową, nie tą z całego dotychczasowego życia, i po prostu ruszyć przed siebie. W nieznane.
Anonimowo.
I bez emocji. Nie. Bez głębszych emocji.
Poznawać świat i ludzi.
Robić to, co przynosi mi radość.
Nigdy więcej smutku.
I tego za ciężkiego serca.
Nigdy więcej łez.
I strachu.
Że ktoś, kogo kochasz, po prostu odwróci się na pięcie i odejdzie, zostawiając Cię w tyle.
Że coś, co kochasz, rozpłynie się jak dym w powietrzu, w trzaskającą mrozem zimę.

Nie mogę spać. Obudziłam się po 7. Włóczę się po chałupie jak cień włóczęgi po świecie. Wędruję, jakbym miała coś tu odnaleźć, gdzieś dojść. Jakby gdzieś na skraju pokoju, albo kuchni, była taka spokojna przystań, że usiądę, stanę, że odetchnę i wszystko to minie. Wszystko to okaże się być tylko złym snem. Koszmarem, z którego się obudzę. Ciężko mi nawet oddychać. Łzy mi ciekną z oczu wodospadami. Jakieś głupoty odległe wracają mi przed oczy. Jakby to, że rozpamiętam, że zaboli, że skręcę się i zawyję z bólu, miało coś zmienić. Boże, po co ja się w ogóle obudziłam? Tak dobrze było, tak pusto, w tym śnie...

I tak to jest, że potem zostaje się samemu, wśród sterty różowego papieru z Biedronki, i pogryzionymi do krwi wargami.
I tak to jest, że potem zostaje się samemu, wśród tych skrawków nadziei i słów, brzmiących ciągle w uszach i sercu.
I tak to jest, że potem zostaje się samemu, samemu ze sobą.
I swoją miłością.
I swoim umieraniem.
I swoją tęsknotą.
I swoją beznadzieją.
A zegar ciągle tik i tak.
I życie ciągle naprzód gna.

Nagle tak cicho zrobiło się w moim świecie bez Ciebie.

Smutek.
Cisza.
Deszcz.
I czas.

Tak ciężko oddychać bez Ciebie.

***
Wieczór. [...]

Dzisiaj jest mi smutno. Myślę, że jutro też będzie. Mimo pierogów, soku z czarnej porzeczki i nowych pocztówek z najdalszych zakątków świata w skrzynce. Na pewno będzie mi smutno. I tak przez 89 dni. A potem - jeszcze bardziej. Do nieskończoności.

I te miesiące. Miesiące wyczekiwania, walki, wykrzesania siły, żeby robić wszystko jak najlepiej, żeby nie zepsuć czegoś, co tak cenne, jednym głupim słowem lub czynem, żeby nie zerwać tej nitki między nami, którą pociągniemy przez całą Europę.

Czasem człowiek [...]

Piętrzą się niepokoje i lęki, strachy i zwidy niepowodzeń stosów. trzepot bijącego serca zagłusza jakikolwiek rozsądek, który przetrwał sinusoidy brzemiennych w stres i euforię olśnienia nastrojów. ciężko na zimny puch śniegu opadają za ciepłe łzy. tęsknię każdym wdechem i wydechem, każdym mrugnięciem oczu, każdym słowem wypuszczanym przez usta. szara kurtyna obwija mnie w kokon ulotnych momentów. aleja pożółkłych uśmiechów. błyskawice znaczeń nad głową. za ciasny pokój, by pomieścić emocjonalość tragicznego jestestwa. tkwię w smole mozolnie płynącego czasu. gardłowy pomruk przekleństwa przedziera się dzielnie wśród próżni wokół. dym papierosa pieści nozdrza. smukłe potoki dźwięków muzyki płyną wprost do uszu. pustka za oknem. a ja nadal jestem. nadal tu jestem.