kotarę nieba rozerwała błyskawica
grzmot Peruna przepełnił ciszę
dusznego południa

sączy się we mnie
krew brunatna
jakoby struga
deszczu

na stół opadły codzienności okruchy
jaskółka - zwiastunka burzy
kołuje za oknem

ściągnął mi gardło
niemy krzyk
samotności

księżyc zawstydzony ukrył się za swoją poświatą
niebo błyszczy konstelacjami gwiazd
a w nozdrzach
- słodki aromat czerwcowego jaśminu

pachniesz świeżą trawą i mokrą ziemią
najpiękniejsza melodia świata
- twój oddech

opuszki palców na skórze
drżącej od rosy i chłodnego wiatru
kręta ścieżka westchnień

wskazujesz mi rozkosz

szukam twojego oddechu wśród szeptu wiatru
noc majowa zawisła nad głowami
wiosna na połaciach koniczyny i stokrotek
bosymi stopami w ślad wprost za tobą
wgłąb północy oświetlonej księżycem
zimne pocałunki rosy na rozgrzanej skórze
podnoszę powieki ze wspomnień
jestem

zimne krople rosy
wśród porannych mgieł wplatasz drżącą dłonią w moje
włosy

splecione ze zbóż kłosy
spokojne rzeki prądy w bezkresną dal
poniosły

ogień dogasa na skraju nocy
z czerwcowego lasu ptaków miłosne niosą się echem
odgłosy

przede mną błyszczą jak księżyc twoje oczy
a wokół brzmi już tylko szmer zielonych stóp
bosych

_
ps. zazwyczaj piszę wiersze białe... ale tym razem - mini szaleństwo na cześć "święta"!

bruk parzy stopy echem twoich wyblakłych kroków
ścieżka kręta
kocie łby
zegar wybija południe
potłuczona płyta chodnika

czy jeszcze tu jesteś?
- szepczę
zaplątana we współrzędnych mapy
- cisza
piekące słońcem południe
gwar przechodniów
samotność wśród kurzu ludzkich słów

odlatują
trzepocąc rozpostartymi skrzydłami snów
kolorowe ptaki
zamknięte w nieskończony
klucz

zamknąć
zostawić co boli w gęstej mgle poranka
zniknąć za rogiem w odświętnej ciszy niedzieli
rozerwać klucz
już nigdy nie wracać

bezszelestnie
rozsypałam się
wśród szaf i talerzy
a codzienność
- pusta cisza południa

chcę pozbierać siebie
w całość
żałosne kruche drobinki
z pełnego bochenka chleba
- codzienność