tej nocy poczułam, jak odżywam. jak na nowo się rodzę. ze strzępków słów, snów i oddechów złożyłam serce pełne marzeń. drżało cichutko w mojej piersi, roztaczając błogą melodię wewnątrz mnie. nagle przestałam być nieszczęśliwa. zupełnie nagle! rozwiązałam sznur smutku, który mnie otaczał. rozdmuchałam chmury sentymentu. otarłam łzy rękawem nadziei. jestem od nowa. całkiem nowa. nowa ja.

nie mów, że mnie kochasz. słowa są ulotne i nie zawsze szczere. nie obsypuj mnie różami. ich płatki i tak uschną, a liście zwiędną. zaparz mi herbaty, kiedy przychodzę do domu i zatrzaskuję drzwi, zostawiając za sobą zawieruchę jesiennego popołudnia. naciągnij mi czapkę na uszy, kiedy mróz szczypie w policzki. poukładaj porozrzucane w porannym pośpiechu ubrania. obejmij mnie, kiedy jest mi smutno. powiedz, że dam radę, kiedy obawiam się, że nie dam. otrzyj mi łzy z policzków, kiedy płaczę skulona w kącie pokoju. uśmiechaj się do mnie na każde dzień dobry. przytulaj mój policzek swoim na dobranoc. pomilcz ze mną. po prostu usiądź i bądź. nie musisz nic mówić, tylko trzymaj mnie za rękę. trafiaj do mnie czynami. ja - składam się z twoich małych gestów.

rozkwitła wśród trawy majowa konwalia. w ciszy nocy słuchała jak eksploduje wiosna. pijana słodkim aromatem bzu, tańczyła ujęta w ciepłe ramiona wiatru. euforia chłodnej porannej rosy. mgła spowiła ściółkę przed świtem. mała konwalia dźwięczącym szeptem wyznała wymykającemu się z jej objęć, gnającemu dalej w szeroki świat wiatrowi swoją najpierwszą wiosenną miłość.

chciałam powiedzieć ci tak wiele
a zamilkłam
zatopiona w gęstym bluszczu
twoich ust

tańcz w deszczu. ulotność chwil o poranku. siła jest w tobie. uśmiechnij się. poczuj. lśnij.