Ciężki stan ducha, który (zbyt) długo leżakował
To pierwsze, (na) co musimy (się) przygotować

Pół litra żalu
Kilogram smutku
Gram rozczarowania

Konkretne myśli dodajemy w (nie)odpowiednim momencie
Nie można (i nie da się) ich zignorować

Pół kostki dumy
Szczypta głupoty
Szklanka upartości

(Nie) wiedza i doświadczenie, (tylko) domysły i przypuszczenia
(Nie) pomogą smakiem w konkretną stronę sterować

Trzy łyżeczki lęku
Garść braku zrozumienia
Sztuka rzucania mięsem

Kocem, który Tobą pachnie, przykryłam i wszystko już wyrasta
Choć przecież żadne z nas nie ma ochoty nawet na kawałek tego ciasta

Zrobiłam Ci przestrzeń;

Na Twe serce roztargnione, swego miejsca tak niepewne,
Na Twe ręce niepokorne, od tęsknoty za dotykiem zwiędłe,
Na Twe wargi niedomknięte, dwie do pary, a takie samotne,
Na Twe oczy rozżarzone, pożądania wciąż tak głodne.

Zrobiłeś mi przestrzeń;

Nie do końca będąc pewnym, czy chcesz czuć mnie więcej,
Wyłączyłeś przy mnie serce, wycofałeś swoje ręce,
Zacisnąłeś wargi, dając niemy akt pogardy,
Odwróciłeś oczy, prawdy łzą policzek moczysz.

Wzięłam zimny prysznic;

Tak od wody chłodu, tak od serca Twego lodu,
Skurczyło się miejsce, zawęziła w sercu przestrzeń.