Może kiedyś,
Siedząc i pijąc ulubioną herbatę,
Wiesz, tą z dzikiej róży,
(słodka i cierpka zarazem)
Pomyślisz: "to ona!
To z nią chcę się kochać,
O nią się troszczyć,
Z nią żyć!"

Może kiedyś,
Wyrwiesz się przez drzwi
I polecisz tam, gdzie ostatnio
Przecięły się nasze drogi.
(Ponoć miłość uskrzydla,
A jej deficyt uziemia)

Może kiedyś.
A wtedy mnie już nie będzie.
Czekanie na Ciebie odbierze mi
Mowę, wzrok, uczucia.
I tylko usłyszę twój głos słowiczy,
Lecz umknie on z podmuchem wiatru
Odbijając się echem w pustce mego serca.

Szczerze? Życie zaskakuje.
Raz na srebrnej tacy przyniesie
Róże bez kolców, innym śmieje się
I ciężką goryczą wino truje.

Bywa, że i tym się przejmuję.
Jednak porażka nauczycielką,
A uśmiech tą małą iskierką,
Która ogniem mą duszę zajmuje.

Czasem to i we mnie króluje
Brutalność i zemsty żądza,
Nienawiść czysta w sercu wrząca.
Wtedy sny o NIM maluję.

Szczerze? Sama siebie zaskakuję.
Wiosny temu życie w płomieniach
Spopielone, dziś o zmartwieniach
Zapominam.
I życiu dziękuję.

W oczach twych zdobionych liściem wawrzynu
Zatracę siebie, swe zaufanie i wszystko co mam
(Choć został ze mnie zaledwie gruz po człowieku,
Co rozdał się wszystkim, a wszyscy rozdali jego).

A gdy dane mi będzie dotkąć rąbka twego ubrania,
Dłoni nie obmyję, by czuć twój zapach obok mnie.
A gdy usłyszę twoje serce, uszu nie zduszę muzyką,
By piękną melodię twego życia nosić w swej pamięci.
A gdy poczuję twój oddech na mojej nagiej skórze,
Nigdy nie zapomnę rozkoszy twojej bliskości.
A gdy w oczy twe wawrzynowe spojrzę, a Ty w moje, szklane,
To oczy wydłubię, bo nie są godne oglądania takiego piękna.

Serce zalane alkoholem, odkażone z przeszłości
Wystawię na dłoni.
Oddaję Ci wszystko
Sobie nie zostawiając nic.

My,
Dwa wiatry zagubione gdzieś na tle chmur,
razem tworzymy tornado, które burzy mur
Okalający granice naszej samotności
Cicho szeptającej o nienawiści do miłości.

Ty
Delikatnie muskasz liście wdzięcznych drzew.
Tak łatwo sprawiasz, że niespokojna krew
Zaczyna płynąć niczym leśny strumień.
Wesoło smagasz wonnej świecy płomień.

Ja
Wczoraj omylnie oślepiłam kogoś piachem,
Gdy ten szedł się ze mną spotkać.
Spętajcie mnie!
Oto nadchodzę!
Wyrwę drzewa z korzeniami,
Zerwę dachy,
Wzmogę sztorm,
a na końcu spuszczę deszcz obfity,

Bo nasze wiatry nigdy nie zaśpiewają wspólnej melodii.
Zauważysz, gdy wichura niespokojna zniknie,
Lecz nie zatęsknisz.