Skrzypienie łóżka doprowadzało ją do szału. Przewróciła się na drugi bok. Wąska smuga światła przenikała przez ciemnozieloną, obskurną zasłonę drzwi balkonowych.
Zaczynała się wiosna.
Julia podniosła się, na wpół przytomna, przecierając oczy. W pokoju panował półmrok. Nagle uderzyło ją wspomnienie. Świeże, krwawe, bolesne jak celnie wymierzony policzek.
Bolało...
Julia wcale nie chciała tego pamiętać. Przecież to sen, nieprawda, okrutne kłamstwo. Gdyby to była prawda, Julii nie byłoby tu, teraz. Nie leżałaby pośrodku tego bezpiecznego półmroku.
Gdyby nie było Romea, nie byłoby też Julii. A ona jest. Jej serce bije. Co prawda, bije niezmiernie szybko, ale wciąż bije.
Tylko gdzie jest Romeo? Czemu nie ma go z Julią?
Niepewnym ruchem wstała z posłania, kierując chwiejne kroki na balkon. Uchyliła drzwi. Tak, [...]

jestem niewidzialna
dla ciebie
wiem
ale spójrz w prawo
o właśnie tu pomiędzy twą dumą
a nieskazitelnym uśmiechem
stoję tutaj
spuściłam mimowolnie głowę
chcąc wtopić się w krajobraz
twojej idealności
ukrywam barwy niespełnionych marzeń
pod maską niepozorności
tu obok ciebie
obracasz się wzruszając ramionami
i zamykasz oczy
by nie patrzeć w czarne słońce
wróć
nie budź mnie

Ucieknijmy razem do ogrodu naszych szalonych wyobraźni. Trzymając się za ręce, pobiegnijmy krętą ścieżką naszych słodkich wyznań. Zatrzymajmy się nad przepaścią tajemnic życia. Naszym śmiechem zbudujmy pomost szczęśliwego zakończenia. Ukryjmy się przed czarną rzeczywistością. Zostańmy ofiarami miłości.

Twoje życie to tylko wyjście z domu na spacer. Może być długi, krótki, w deszczu, w słońcu, radosny, smutny, z przeszkodami i zakrętami, prosty i sielankowy, możesz w połowie wrócić się z powrotem do domu, możesz zabłądzić lub znaleźć całkiem nową drogę, iść na skróty, wybrać drogę okrężną.. Jednak niewiadomo co byś zrobił twój spacer dobiegnie końca. Tak jak twoje życie.