Zegarek odmierzał kolejne godziny jej codzienności. Nie stawiała sobie celów, bo i tak uważała, że się nie spełnią. Czas mijał i mijał...
Pewnego dnia zrozumiała jak wiele straciła ze swojej przeszłości. Czas nigdy nie wróci, a ona przegapiła tyle marzeń, momentów i problemów.
Czas utwierdza nasze przekonania, to pod jego wpływem zmieniamy się. Niekoniecznie na lepsze.

Było w niej coś takiego, co nie pozwalało oderwać oczu od jej porcelanowej twarzy. Zachwycali się nią, ona odwzajemniała uśmiechy, spoglądała się na nich zielenią swych oczu.
W tym czasie w jej głowie kłębiły się myśli o swoim wyglądzie. Nie docierało do niej, że może się podobać. Zawsze widziała tą ciemną stronę. Izolowała się coraz bardziej.
Jednak zawsze po nocy przychodzi dzień...

Cały swój czas poświęcała na samokształcenie w ciszy czterech ścian. Samotność jej wystarczała do czasu, gdy nie zaczęło docierać do niej, ze nigdy nie osiągnie swojego ideału.
Co zrobiła? Podeszła do lustra, spojrzała i...Krzyczała wniebogłosy do własnej duszy, wyzywając swoje postępowanie.
Swój obraz świata Arkadii.
Stłuczone lustro marzeń stało się studnią na dno ambicji.

Monotonię czasu codzienności wypełniało bezustanne pragnienie zaspokojenia Twojej ideologii. Rządziłaś mną codziennie, ja dawałam Ci to, czego sobie zażyczyłaś. Nie widziałaś, że niszczysz mi życie. Liczył się tylko Twój cholerny egoizm. Niknęłam w przestworzach wielkości świata, w oczach tłumów, ale Ty pragnęłaś mnie bardziej. I pragniesz nadal...
Ciało więźniem psychiki. Błagam...Zabijcie mnie...

Szła ulicą, wiatr wiał jej prosto w oczy. Płakała, nie dlatego, że była smutna, po prostu wiatr nie dawał jej żyć. Chciała dojść do celu, ale z każdym krokiem wiatr się wzmagał...
Zaczęła wątpić czy osiągnie to co zamierzała, jednak nagle zjawił się ktoś i podał jej rękę. Doszła tam, gdzie nikt inny, do swej chorej doskonałości...
Nie każde marzenie warte jest spełnienia.

Zamknęłam sobie drogę do serc innych ciężkimi kajdanami chorego uczucia. Oddałam Ci serce, a ty je torturowałeś. Teraz odszedłeś, ale serca nie oddałeś. Bez ciebie męczę się nocami, z tobą umieram...
Dla kilku chwil warto się poświęcić, ale przedmiotowość nie jest już normą moralną.

Motylem jestem.. wołała przez kraty szpitala.
W swoim świecie była kimś, o kim zawsze marzyła. O ideale...
Myślała coraz intensywniej, nadal wołała, krzykiem zabijała ciszę szarych murów.
I nagle nafaszerowano ją lekami... Wróciła do realności, ale nie była szczęśliwa. Połamane paznokcie, zapłakane oczy...
Dobro, które ktoś nam daje czasami nie jest tym, czego pragniemy, a staje się przekleństwem naszej duszy.

W kroplach deszczu szukała swej zagubionej osobowości. Tego, co utraciła z biegiem lat, magicznej natury, którą kiedyś tak bardzo pragnęła ukryć. Winiła siebie za to, że nie jest już tą z przeszłości, nieidealną, wrażliwszą, inną...
Teraźniejszość nie jest odbiciem naszych dawnych wyobrażeń.

Mamy tuzin kompleksów ustosunkowanych na przestrzeni lat, stereotypy rządzą naszymi neuronami. Stwierdzamy, że nigdy nam się nic nie uda, robimy z siebie ofiary losu. Porównujemy wszystkich ze sobą. Jednak czy ideały są w rzeczywistości takie, jakie stworzyła nasza wyobraźnia...?
Inni nie mają Twojej tęczówki, nie widzą wad wyimaginowanych siłą Twojej psychiki.

Nie mogąc trawić śmieci rzeczywistości wpychała w siebie potrawy własnych idei. Nie widziała, że coraz bardziej się zmienia, niszczy wizytówkę osobowości. Mimo to ciągle pragnęła więcej i więcej...
Niekiedy zbyt wygórowane cele niosą śmiertelną dawkę izolacji wśród żywych.

Chciałabym odejść od świata próżności, od ciągłych moralnych wątpliwości.
Od bólu i łez uwolnić możesz mnie Ty. Chorobą zmuszasz do osiągnięcia celu. Przez Ciebie ranię innych...Dla Ciebie wycinam kolejne kawałki układanki mojego życia.
Psychoza? Mów co chcesz, moje życie i mój grzech...
Szczęście ma różne oblicza...

*Przepraszam....

Nie sądziła, że parę słów może zniszczyć wszystko, że uczucia bywają tak ulotne. Nie potrafiła sobie poradzić pomimo wsparcia przyjaciół. Nienawidziła siebie, nie obwiniała nikogo. Pomyśleć można, że się rozczulała, lecz w jej sercu toczyła się wojna miłości z nienawiścią.
Słowa niewyważone prowadzą czasem do śmierci cząstki psychicznego serca.

Codziennie wrzucała na siebie tonę podkładu by podobać się każdemu. Stawała się ładna, lecz nikt nie oceniał jej wnętrza. Zjawił się On, pocieszył, gdy płakała; jej piękno spływało jak marna farba.
On mimo to dostrzegł jej duszę.
Miłość nie potrzebuje makijażu.

Kiedy myślałeś, że życie stało się poukładane i "szczęśliwe" przychodzi coś nieoczekiwanego, co burzy całą pseudo harmonię egzystencji, porywa ze sobą, odwraca wszystko do góry dnem. Podnosisz się i uważasz, że nic się nie zmieni.
Zmienia się wszystko.
Życie bywa przewrotne, a powierzchowny chaos myśli jest świadectwem na skomplikowanie Twojego istnienia.

Każda nadzieja rodzi nam nieustanny natłok myśli, wiarę o lepsze jutro. Często towarzyszy nam wiele sprzeczności, rozterek, chwil szarości. Nie wszystko zdaje się być takie, jak oczekiwaliśmy;
a miało być tak pięknie...
Od możliwości do rzeczywistości szlak ciężki i mozolny.