Zapamiętaj te ciszę otuloną łzami.

Zapamiętaj tą podróż wspólnych oddechów.

Wschód słońca , który przynosił nowe nadzieje.

Zapamiętaj ciepły wiatr , który tańczył w rytm serca.

Zapamiętaj tą noc , gdy koiłam Twój strach blaskiem księżyca,

I kiedy to gwiazdy rozświetlały ból Twej duszy.

Zrobiłam więc bukiet z polnych kwiatów. One swym pięknem utkały nić wiary.

Ruszyła więc ona w ten świat pusty.

Wypełniając nicość.

Rozpal w niej radość, gdy nadejdzie zima.

Zrób tak jak Cię prosiłam .

*

Zbierając okruszki z gwiazd,
Upuściłam kwiat,
Wtopił się on w świat,
Zabierając strach,
Został mi więc żal,
Najpiękniejszy bal .

Być dla kogoś niebem,
O poranku chlebem,
Słońcem w jego duszy,
Które ból zagłuszy,
Księżycem w jego oczach,
W najpiękniejszych nocach,
Latem i natchnieniem,
Najcudowniejszym błogim wspomnieniem.

Góry tuliły ciszę mych słów.
Nosiłam ten swój ból, wśród pól .
Tańczyłam w rytm połamanego lnu, który miłość tkał do snu .
Aż
Zabrakło
Tchu .

Kiedy moje serce przestanie tańczyć do melodii życia,
A oczy zatracą blask duszy.
Zapamiętaj mnie jako ten sen cichy, otulony w pieśń deszczu,
Szukaj we mgle nieskończoności,
Kołysz się w euforii wiatru, który pobudza polanę do życia.
Na tej łące ujrzysz rosę migoczącą, w której skryła się cząstka istnienia,
A wtedy śpiew ptaków będzie moją modlitwą.