Każdego dnia marze…
O świecie, który nie istnieje.
O ludziach, których nie ma.
I każdego dnia powątpiewam,
Czy marzenia mogą się spełnić?
Czy los jest nam przychylny?
A może jestem naiwna…
Przytłacza mnie ta myśl,
Ale świat wylewa na mnie pomyje.
Więc jak wierzyć w marzenia?
Jak się uśmiechać…
Kiedy pech jest Twoim cieniem.
A łzy jedynym ukojeniem.
Rozrywa mnie wewnętrzny krzyk,
Małej dziewczynki, która wierzyła,
Że kiedyś spełni swe marzenia.
Jak dalej żyć…

Uczyłam się życia,
gdy Ty powinieneś być,
przy niewinnej istocie,
którą sam stworzyłeś.
Byłam zbyt mała,
by wiedzieć o świecie.
Byłam zbyt słaba,
by walczyć ze wstydem,
którego Ty nie znałeś.
I choć wiele obiecywałeś,
słowa nie dotrzymałeś.
Nie wymagałam wiele
tylko być kochaną.

Zagubiona w świecie,
który sama stworzyłam.
Pytania, które zadaję
nie znajdują odpowiedzi.
Walka ze słabościami,
których jest zbyt wiele.
Przyjaciele, których znałam
dziś już nie poznaję.
I jedno najważniejsze pytanie
Co dalej?

Noc nadeszła ciemna,
Okryła cały świat,
I słychać tylko ciszę,
która swą melodie gra.
Delikatny powiew wiatru
unoszący ospałą trawę,
w oddali słychać rzekę,
która swe wody obija o kamienie.
I nagle zerwał się on
Silny podmuch wiatru
Zaszumiał liśćmi,
Zburzył spokój wody
I odszedł w daleki świat,
A noc swą melodię gra.