To było jak sen.
Kiedy pierwszy raz ją spotkałam.
Siedziałam na ławce w parku,
słuchałam śpiewu ptaków,
wąchałam świeże zapachy kwiatów.
Czułam się bezpiecznie wśród otaczającej mnie zieleni.
Czułam się idealnie w tym wyjątkowym miejscu na ziemi.

Poczułam jej oddech na karku,
Ujrzałam jej cień w zakamarku,
Nie uciekłam przed jej chłodem .
Nie uciekła przed moim dotykiem.
Byłyśmy sobie zbyt bliskie na strach.
Złączyłyśmy się w jedno
jak dzwięk skaczący po strunach.

Od tamtego dnia byłyśmy nierozłączne,
Ciągnęłyśmy tam siebie, ciebie i ją.
Nasze oddechy oplatające, tak kwitnące.
Byłyśmy sobie zbyt bliskie na strach.
Będziemy wam zbyt dalekie na śmiech.
Jesteśmy wystarczająco bliskie na śmierć,
Bo jesteśmy tobą, nią i nim
jesteśmy tym wszystkim złym.

Pognało za szczęściem daleko,
by poczuć to dziewczę tak lekko
Jak nigdy jeszcze nikt jej nie czuł
Z powolnym oddechem jakby śnił
zbliża do niej swe wargi
tak pragnęła tego , by ją pił
by zanurzył w niej swe kły
On jednak pragnie tylko czuć
tylko ciało w dłoniach mieć
nie krew płynącą w jej żyłach.
Jej tętno przyspiesza wraz z jego oddechem
jej ciało pragnie wciąż więcej
on oddycha jeszcze szybciej
jakby mierzył się z jej tętnem.
Jej dłonie wędrują po jego szyi
jego zaś bo jej ciele .
Tak powoli , tak zmysłowo
ona ma to, czego inne mieć nie mogą .

Pokrywa nawet najlżejszy ruch
oplata każdy nędzny oddech
próba ucieczki jest już niemożliwa
tak daleko zbłąkała się myśl
tak daleko pognało serce
wszystko co teraz widzisz
wszystko co chciałbyś widzieć
Jestem tylko złamanym szkłem
w tym wielkim zamku
Nigdy nie poczujesz tego bólu
nie poczujesz jak to jest
zapytasz: skąd to wiesz?
Nie wiem.
Ty też czuć umiesz,
ja to czuję ze zdwojoną siłą
czuję, choć czuć nie chcę
Gdy żegnasz się z gestem
Gdy chowasz w ziemi serce
a już jest ich tak niewiele.
To co widzisz za zbitym szkłem
to odbicie twojego życia
to odbicie Ciebie.
Grzebiesz, choć tego nie chcesz
zakopujesz , bo zostawić nie możesz.
Znowu wzlatujesz nad wszystkich
ta nad wiek dojrzała postawa
ten ciężki los młodego chłopaka.
Zaplamione krwią marzenia
tak daleko od spełnienia
skąd byś wiedział ile jeszcze zła
ile bólu cię czeka
ile jeszcze tego wszystkiego Bóg ci da.
Zapytasz: czemu o tym mówisz?
bo nikt nie podejmuje się prawdy
uciekasz od niej jak każdy…

Dwa serca, bijące dla siebie
nawzajem.
Dwa tętna , pulsujące w tym samym
rytmie.
Jak dwie połówki jednego
jabłka.
Dopełniamy się i podnosimy, gdy któreś
opada.
Wewnętrzna burza myśli przy każdym
pocałunku.
Jak zakochana para na romantycznym
malunku.
Idealnie dopasowane nasze ciała w głębokim
uścisku.
W miłości cichym i ciepłym
przepychu.