Zwiędły liść. Jesienny zachód słońca
znów wita zmierzch. Chwila zapomnienia.
Kasztany odprowadzają mnie wzrokiem do końca.
Liście. Liście są jak moje wspomnienia.

Nie śnij mi się, proszę w noc co drugą,
zmieniając sny piękne w mroczne marzenia.
Gdzie byś więc był, gdyby te nocne stworzenia
nie wplotły Cię w myśli nić długą?

Wraz z szarym dniem nadchodzi ochota,
by oczu Twych ciemnych obraz przywołać.
Chciałam zapomnieć, oszukać, nie kochać.
Dziś jestem ja i moja tęsknota.