czas lubi powroty
choć pozostał uczuciowy fantom
gubiący się w prostym cyklu:
wdech- żyj,
wydech- zapomnij.
ale jeśli czasem słowo się
natknie na ciszę to fantom
lubi mówić -prawda, że pięknie
kłamię?-
i już nie wie czas czy nadejść
czy odejść.

stan niebytu to jednak problem,
nawet dla tego czego nigdy
nie było.

tak dziś realnie i mocno, że przeszłość podchodzi do gardła.
a wczoraj było przyjemnie i mgliście, choć to nie te linie papilarne
i kolor nieba niedobrany do rytmu krwi.
wczoraj jego już nie było i miało tak zostać do jutra.
Człowiek, to znaczy kobieta, chodziła po płocie rozłamanym
i miała już skakać w maliny, czerwień i rozpaczliwe mijanie
chwili. On jednak nie raczył się zgodzić- zapukał delikatnie
w świeżo odnowione drzwi i wprowadził się
do wnętrza na jutro, nie na dziś.

to nie był rozłam, przełom lub sen.
to tylko niemożliwie bolesna
nieskończona chwila z wczoraj,
przemycona w kolejny czas.

kiedy pytam Cię o rozpacz
wzruszasz ramionami,
niewygodny temat.

gdzie mieszka
w dłoniach
czy ustach
gdy czuję ją
spływającą szkarłatem?

wykluwa się jak pisklę
ze skorupki chwili
kwiląca
a może
opada delikatnie, drżąco
jak dotyk kochanka?

można z niej zamierać,
umierać
wiesz.

rodzi się
z szału
czy bólu milczenia,
szaleństwa?
powiedz.

do wiosny całkiem
mu blisko
oczy ma błękitne
i chmurne
drży z gorąca,
z ciszy
(a może już w niej
zamieszkał)

zapisał
każdy zachód
na jej rzęsach
pragnie tak realnie
jak kot wędrujący
po połamanym płocie pamięci.

ona przychodzi
wielkimi literami
pisze mu listy
na dłoniach
-a wszystko
by odejść-
przychodząc.