Gdy zbliżają się
nasze punkty ciężkości
stykają się
punkty widzenia
łączą perspektywy
dotykają się palce
i ciepłe policzki

Tak trudno o to
gdy wygodnie się rozsiadamy
w komforcie kanapy
i fotela
przyzwyczajeń uporów majaków błahostek i spraw
— pozostawionych tak lekkomyślnie!
na ostrzu noża

czasem cię widzę w spojrzeniu
które na mnie nie patrzy

spostrzegam cię w geście
który mnie nie obejmuje

rozponaję cię w szczególe
lecz tracę w szerszym planie
obserwuję cię gdy cię nie szukam
— znikasz gdy sobie to uświadamiam

tęsknota kwantowa
oplata cię
wokół spinu mojego serca

Patrzę w przeszłość
jak patrzy się
we wsteczne lusterka
podczas jazdy

Z rozsądku
i z rozrzewnieniem
nie dłuższym niż chwila
na którą mogę sobie pozwolić
by oderwać wzrok od drogi

Bywa —
coś przypomni mi o nim
jak ten stary kapelusz,
co istnieje już tylko
na niedbałym ujęciu
z zapchanego Bangkoku.

A on... a on jeździ na rowerze i biega.
A ona... a ona ma psa.
A on... a on za dużo pracuje.
A ona... a ona gra w gry komputerowe.
A on... a on codziennie czyta.
A ona... a ona tak się poświęca.
A on... a on umiera na raka.
A ona... a ona ucieka przed wojną.
A on... a on nie zobaczy już swojej córki.
A ona... a ona nigdy nie wybaczy tego ojcu.

Technicznie?
Dajemy sobie drugą szansę
A jednak mam wrażenie

Że pierwszą taką
Ostatnią w ogóle
Którąś z kolei

Może każdą inną
Tylko nie taką
Której na imię dałbym — druga

Zabieram dziś siebie tam,
gdzie nic nie mam
Na łąkę, do lasu
nad brzegi słonego morza

Znajduję tam wszystko, tam
— gdzie nic nie mam
Śpiew kwiatów, łyk szyszek
Modrą nadzieję podłoża

Z pokorą przyjmuję
lekcję pożegnania
Ostatnie słowa
co dodają siły
— miast miażdżyć

Otuchą otulony
jak ciepłym płaszczem
oddaję ci uśmiech
po raz ostatni

I tylko
szklą mi się oczy
aż sam już nie wiem
czy ja się żegnam
czy jestem pożegnany

Nazywasz to murem lub płaszczem
moim pancerzem przed światem

Niewidzialna bariera
na kruchym fundamencie lęku
tak wyjątkowo silnie
oddziela mnie od siebie samej

Utaja i odsuwa to
co niewygodne
co pozwala mi być sobą

Za jej horyzontem tracę bezpowrotnie
własną czułość i sens siebie samej

Nazywasz to źródłem mojej siły
— W punkt — odpowiadam
mała niczym kropka

Przeszłam sobie koło nosa
Nawet nie spojrzałam
Mogłam rzucić choć z ukosa
Okiem w stronę ciała:

Szare buty, szare ciuchy
Nawet włosy szare
Szarobure smutne ruchy
Jestem swym koszmarem

Odkąd odszedłem
wyraźnie widzę —

Tak bardzo
nie mogliśmy być razem
jak trudno
jest mi być z samym sobą.

Odciążę, załatwię
Zapłacę, przyniosę
Pomogę, pozmywam
Posprzątam, zapłaczę

W mym niemym błaganiu
Głuchy krzyk
Kochaj mnie
Bo na ciebie nie zasługuję

Pamiętam się
Silną jak nić pajęcza
Ostrą jak brzeg kartki
Żarliwą jak ostatnia zapałka

Chciałam być domem, listem i ratunkiem
Draśnięta o własną otchłań

Przypadły mi w udziale
Oprzęd, testament i pogorzelisko

Słowo, co zgrzyta
Nie zmywa głębi
Fałszywy dźwięk
Nie uchybia symfonii
Błąd —
Nie przekreśla człowieka

Choć wszystko to musi zabić poetę

Jestem statkiem kosmicznym
Mijam twarze Księżyców
Małą bazą na Ziemi
Czekam zwrotu od siebie

Wśród kompasów emocji
Oktantów drgań i wzruszeń
Śladem ludzkich skrzyżowań
Wiodę się po swym niebie

W trakcie burz Drogi Mlecznej
Trzęsie mną podmuch losu
Houston, słyszę z daleka

Instynkt rozkaz wydaje
Cicho, głosem ostatnim
— Łącz się z sobą, nie zwlekaj