Leto

Powiedziała
Niech pan skupi się na sobie
Dobrze, odarłem jakby olśniony

Zabrałem zagadkę ze sobą
Codziennie rozwiązuję
Rozkładam ją na blacie
Jak sudoku sto na sto

Skupić się na sobie
To właściwie
Na czym

W przypadku braku
Odszukaj przez monokl
To złoto

Samozrodzone
Zogniskuje dobro
Z ochotą

Projekcja tego
Co sąsiad ma
Lecz w hologramie
Mam to ja

Zapala mnie

Ta czuła ręka
Którą w szacunku
Dosięgasz prawdy o innych
Zgubiona bezgłośnie
Opada jak pióro
I idzie twoimi śladami

Przy schodach wylał się żal
Na stopnie i po poręczy
Schnie teraz w słońcu jak sierść psa
Wylany zdaje się mniejszy

Podeszwy mych stóp
Nie mówią nic
Mimo że żal ich dotyka

Patrzysz to na mnie
To znów na drzwi
Nie muszę cię o nic pytać