Nazywasz to murem lub płaszczem
moim pancerzem przed światem

Niewidzialna bariera
na kruchym fundamencie lęku
tak wyjątkowo silnie
oddziela mnie od siebie samej

Utaja i odsuwa to
co niewygodne
co pozwala mi być sobą

Za jej horyzontem tracę bezpowrotnie
własną czułość i sens siebie samej

Nazywasz to źródłem mojej siły
— W punkt — odpowiadam
mała niczym kropka

Przeszłam sobie koło nosa
Nawet nie spojrzałam
Mogłam rzucić choć z ukosa
Okiem w stronę ciała:

Szare buty, szare ciuchy
Nawet włosy szare
Szarobure smutne ruchy
Jestem swym koszmarem

Odkąd odszedłem
wyraźnie widzę —

Tak bardzo
nie mogliśmy być razem
jak trudno
jest mi być z samym sobą.

Odciążę, załatwię
Zapłacę, przyniosę
Pomogę, pozmywam
Posprzątam, zapłaczę

W mym niemym błaganiu
Głuchy krzyk
Kochaj mnie
Bo na ciebie nie zasługuję

Pamiętam się
Silną jak nić pajęcza
Ostrą jak brzeg kartki
Żarliwą jak ostatnia zapałka

Chciałam być domem, listem i ratunkiem
Draśnięta o własną otchłań

Przypadły mi w udziale
Oprzęd, testament i pogorzelisko

Słowo, co zgrzyta
Nie zmywa głębi
Fałszywy dźwięk
Nie uchybia symfonii
Błąd —
Nie przekreśla człowieka

Choć wszystko to musi zabić poetę

Jestem statkiem kosmicznym
Mijam twarze Księżyców
Małą bazą na Ziemi
Czekam zwrotu od siebie

Wśród kompasów emocji
Oktantów drgań i wzruszeń
Śladem ludzkich skrzyżowań
Wiodę się po swym niebie

W trakcie burz Drogi Mlecznej
Trzęsie mną podmuch losu
Houston, słyszę z daleka

Instynkt rozkaz wydaje
Cicho, głosem ostatnim
— Łącz się z sobą, nie zwlekaj

Czas wczuć się w końcu
w swoją sytuację
Jasno usłyszeć
co bym sobie doradził
Zrozumieć wreszcie
co czułbym na swoim miejscu

Po raz ostatni
Zacieram po sobie ślady
Oddając uczciwie puste pół szafy

Zabieram sen
Pewność i spokój
Choć sam ich nie odnajdę
W żadnej z walizek

Przymykam oko na twoje łzy
Próbując uciszyć
Drganie własnych powiek

Strata nie owija w bawełnę
Pojawia się w miejsce tego
Kogo już nie ma
Tylko ona
Ma taki tupet

Milcząco obecna
Strata wskazuje
—
Wklęsłością pustki
Uwypukla brak

Strata mnie czule dotyka
Przywodzi na myśl obrazy
Dobre momenty
Śmiech
Który gorzko nam dzisiaj smakuje

Odpadam od ciebie mój liściu
Ja gałąź co niebu przypadła
Nie chwytam już dłoni znienacka
Ja klamka się w sobie zapadłam

Zostawiam samotność okręcie
Ja wyspa odpływam miarowo
Zamykam od deski do deski
Ja książka puszczone w ruch słowo

—

Haftuję obrazek najmilszy
Gdzie przeszłość gdy na mnie wciąż czekasz
Rozpruwa czerwoną nić sercem
Jak miłość co nic nie przyrzeka

Jedna po drugiej
trzymając się za ręce
przyszły do nas nieproszone

Nasz związek (ten, co mieszka z nami
pod jednym dachem) negocjuje

Patrzymy na to zgromadzenie
wielkimi oczami
bo wiemy
— jest tu zbyt tłoczno
i ktoś będzie musiał wyjść z tego domu