po wielekroć
powtarzane wiersze
— te zostawiam

jak brudne grudy
na chwilę je ocalam
od zapomnienia

Uczyli mnie
żeby mówić mniej

Dziś
żeby coś powiedzieć
— cofam swoje słowa

Wyglądam przyszłości
jak pociągu na peronie
patrząc w jedną stronę
tylko te światła
— dlaczego czerwone

Gdy zbliżają się
nasze punkty ciężkości
stykają się
punkty widzenia
łączą perspektywy
dotykają się palce
i ciepłe policzki

Tak trudno o to
gdy wygodnie się rozsiadamy
w komforcie kanapy
i fotela
przyzwyczajeń uporów majaków błahostek i spraw
— pozostawionych tak lekkomyślnie!
na ostrzu noża