Lubię martwe palce
Swoje zimne stopy
Co wieczór
Całuję swoje uda
Bo mam do swoich nóg
Ogromną słabość
Nie potrafię im odmówić
Kiedy czegoś pragną

Dziś istniejemy,
Bo dziś jest dniem,
Na który gorąco czekałam
Rozpalona jak ognisko.
Dziś nie zgasnę,
Dziś świat zgaśnie.
Dziś wejdę
Cicho jak kot
Do Twojej katedry,
Przeniknę przez mury
Jak księżyc
Rozpalony.

Jestem sakramentem
w jego boskich dłoniach.
Jestem tym,
O czym piszą poeci,
Kiedy śnią.
Jestem tym,
Czego potrzeba,
Aby dokonać zbawienia.
Jestem pragnieniem
samotnego człowieka.
Jestem.
Jestem błędem
pośród słów.
Jestem delikatnością,
Którą posiada kobieta.
Jestem lekkością,
Co czai się w marszczeniach
letniej sukienki.
Jestem wiatrem,
Tym przeciągiem,
Który czasem pojawia się
w Twoim pokoju.
Lecz nie jestem motylem,
Którego łatwo schwytać
i przywłaszczyć.

Moje serce nie boli
Moje rzęsy nie są ciężarem
Jestem wolna
Zamykam usta
Przybijam do Twojej wyspy
Gdzie pnie drzew
Stanowią moje biodra
Do wyspy pełnej dzikich pragnień
Samotnego mężczyzny