Patrząc w kałuże zastanawiam się,
kiedy w końcu będzie lepiej.
Z nadzieją na lepsze jutro wmawiam sobie,
że kiedyś przyjdzie do mnie szczęście z bukietem róż i przeprosinami za spóźnienie się.

Kiedyś pozwoliłam życiu przejść przez moje życie, jak powiew letniego powietrza,
Teraz wiem, że na szczęście człowiek pracuje całym sercem,
szukając w nim najcenniejszych cech, żeby potem je zaprezentować w niewłaściwy sposób.
Rzucając je na głęboką wodę, by zatonęły jak Titanic.

Godząc się z tym, że już nigdy z Tobą nie pogadam,
ani się nie spotkam,
Uświadamiam sobie, czego miałam nie robić...
Bolące godziny, co sekundę ranią bardziej.
Serce obumiera i pęka, przy okazji krusząc się, bo już nikt go nie wyleczy.
Straciłam miłość swego życia.

Potykając się o kamienie życia,
nie mogę się pogodzić z tym, że
mój skarb cierpi, moje serce krwawi,
I wiem, że możemy się spotkać tylko w niebie.