Myśli — Leike

Jego oczy należały do nieba. Mieniły się tak samo jak gwiazdy.

Jak się czuję? Chcesz wiedzieć, jak się czuję? Czuję się pusty w środku. Czuję, jakby we mnie unosił się jedynie jakiś trujący gaz. Który niszczy mój organizm. Który wypala mnie od środka. I każdego wieczora mam wrażenie, że gdy będę chciał spojrzeć następnego poranka do lustra, to nic nie zobaczę, bo nie będę miał twarzy. Ale przyzwyczaiłem się. Oswoiłem się z tą myślą. Boli mnie jak cholera. Ale żyję dalej. Ostatnio piję więcej i więcej palę, ale działa to jak placebo. Mam wrażenie, że wypicie dwóch piw wieczorem mi pomaga. I choć bardzo nie chcę, choć nie widzę żadnego powodu, to jutro wstanę z łóżka. Bo może właśnie jutro kogoś poznam. I ta osoba będzie mogła mnie wyleczyć. Będzie mogła mnie wypełnić. Lubię zasypiać z tą myślą. Praktycznie w to nie wierzę. Ale tli się we mnie nadzieja. Wiara. To jest jedyne, co mi pozostało. Bo płakać już nie umiem.

Ludzie nie są przyzwyczajeni do tego, że ktoś ich zaczepia na ulicy i zaprasza na kawę. Kiedyś to było normalne. I to wszystko przez Internet. Miał nam ułatwić życie, a tak naprawdę utrudnia. Przez Internet nie potrafimy w naturalny sposób nawiązać kontakt z drugim człowiekiem, więc szukamy tego kontaktu... w Internecie. Koło się zamyka.

- Masz jakieś pasje?
- Z pasją użalam się nad sobą.

Bo widzisz, zauroczenie jest wtedy, gdy ona dotyka cię nawet przypadkowo, a tobie robi się gorąco. Miłość jest wtedy, gdy jest ci gorąco tylko wtedy, gdy ona dotyka twojego przyrodzenia.

Smutne jest uczucie, gdy po wielu trudach i wyrzeczeniach nauczyłeś się iść naprzód i nie oglądać się za siebie, ale coś zmusiło cię do zboczenia z drogi i stania w miejscu tak, jak kiedyś.

Każdego ranka patrzę w moje smutne odbicie w lustrze i wciąż nie wiem, jakiego koloru są moje oczy.

Kiedyś potrafiłem płakać na zawołanie. I płakałem, wierząc, że to oczyszcza duszę. Dziś nie umiem już płakać.

Można sobie przeszczepić nerki, wątrobę, serce. Powiedz mi, dlaczego nie można przeszczepić sobie ust? Gdyby, broń Boże, zginęła pod kołami samochodu, można by przeszczepić Jej usta innej kobiecie. A później ja spędziłbym życie, szukając kobiety, która ma Jej usta. I zakochałbym się w tej kobiecie, bo kochałbym już jej usta, jej uśmiech, bo wiedziałbym, jak cudownie smakują i jak cudownie całuje.

Zakochałem się w jej ustach. W ich kształcie, kolorze dojrzałej wiśni, w ich smaku, w tym, jak pełne są, jak układają się w uśmiech, jak delikatnie muskają mnie po skórze, jak krzyczą, bym je pocałował. Są stworzone do uśmiechu i całowania. Nie widzę ich w innej roli. Gdy się uśmiecha, miękną mi nogi. Gdy ją całuję, czas się zatrzymuje.

Nie jesteś szczęśliwy, jeśli nie masz z kim dzielić szczęścia.

Gdy zakochasz się w swoim przyjacielu, on przestaje być twoim przyjacielem.

Czasami ODCIĄĆ SIĘ możemy tylko od gałęzi, na której wisimy. Choć i to jest trudne.