Płynę wzburzone fale niosą
Nadzieję wiatr zawiewa
Ze wschodu
Trzymam burty
Trzymaj i ty

Płynę horyzont nie goni
Tkwi a fale tną
Spychają i płaczą
Trzymam burty
Trzymaj i ty

Wcale niedaleko
Gotowa ruszyć
Niech trwają fale
Burty nie puszczę
Czy puścisz ty?

Tchnij we mnie resztki Twoich
Marzeń tonących na dnie serca
Nadzieja świta

Promienie miłości mkną jak wiatr
By dostać się do Twojego okna
Pukają

Lód smutku i rozpaczy topnieje
W blasku nowego jutra
Ociekając rozczarowaniem

Już zmierzch

Serce dźwiga ciężar minionych nocy
Tonąc od smutku i roztargnienia
Tuż pod powierzchnią

Przechowuje złudną nadzieję
Na czarną godzinę
Czarnego dnia

Wędruje w dół nieuchronnie
Połykając więcej bólu
Krztusząc się lękiem

I umiera na dnie żalu
Razem z ostatnią kroplą
Nadziei

Czy z każdym dniem
Umieram bardziej
Czy żyję mniej

Mówiąc prawdziwe kłamstwa
Zamykam otwartą duszę
Otwieram zamknięte rany

Płaczę bólem
Rozrywającym serce
Nie do końca zaszyte

Niepewnym krokiem
Spadam coraz niżej
Do nicości rozterki

Skąd biorą się te bezszelestne słowa
Dotykające z takim zapałem
Serce utulone codziennym bólem

Gdzie żyją te czyny
Wzbierające się coraz wyżej
Ponad powieki mojej rzeczywistości

Dokąd biegną te oddechy krótkie
Tonące z każdą sekundą
I odbijające się od głębi

Czym żywi się ten wzrok
Wołający o pomoc
Z krawędzi drugiego świata

Jak dotykiem rozprowadzasz
Te wszystkie rany w sercu
Od początku i na nowo

Z bezradnością bez zmysłów pochłonięta
I wiecznością zatrzymana

Waga twych słów
Zbyt duża na moje
Ramiona okryte
Piórami anioła

Czyny zbyt brudne
Na me czyste
Jak dzisiejsza łza
Serce utulone bólem

Spojrzenie ostre
Niczym nóż
Ciągle tkwiący
W plecach

Pocałunki fałszywe
Na ustach zakrwawionych
Kłamstwami i obłudami

Tak trudno jest pozostać
Ale jeszcze trudniej
...odejść

W cieniu dnia
W końcu
Spalę do ziemi
To wszystko co zrobiłam

Poddałam się
Drętwo i słabo
Stawiam jeden krok bliżej
Do nieprzebytych dróg

Gdzieś gdzie należę
Pominę całą resztę
Bo w zamku ze szkła
Zgubiłam się w echu

I wszystko nagle pękło
w sekundzie oddechu
bez krzty uczuć

Za późno na twój dotyk
nie czas na ckliwość
umazaną błahym spojrzeniem

Skąd wziął się ten
bezduszny wzrok
obejmujący moje serce

Czy to już krawędź
za którą stawiam
kolejne kroki...

Sercem bezsilnie próbuję
Unieść ciężar tych kłamstw
Wspierając się o wczorajszą
Nadzieję

Krokiem dotrzymuję
Tempa bicia zegara życia
Co każdą chwilę zwalniając
Przed niewiadomym

Powieki ciężkie
Od potoku słów
Odrywam bez natchnienia
Popijając ostatni
Łyk życia

Umieram z każdym oddechem
Znużona snem wiecznym
Zamknięta
Jak nieskończoność
W wieczności

Kwitnę melodią
Z każdą minutą
Brzmię piękniej
Tańczę barwą
Kolorem śpiewam
Muzycznym piruetem
Jak wonią róży
Zachwycam
Subtelnie przechodzę
W refren skokiem
Z płatka na płatek
A potem
Ukłonem
Więdnę

Widzę jak krwawi Twoje serce
Pełne cierpień tonie w udręce
Szukasz bez wskazówek drogi
Lecz nie znajdziesz bo świat zbyt srogi

Robisz co w swojej mocy
Ale dzień po dniu noc po nocy
Smutek zostaje w oczach Twoich
Nie umiesz opuścić problemów swoich

Mogę Ci pomóc z sił całych
Uciec od Twych zmartwień stałych
Lecz otwórz serce na pomoc i nadzieję
A wiatrem szczęścia u Ciebie zawieje

Przychodzisz i odchodzisz
Za każdym razem zostawiasz mnie
W kawałkach niepozbieranych
A gdy o tym śnie
Że poskładasz moją duszę
Znów się rozsypuję

I tak tkwię ciągle kalecząc się
O rozbite szkło mojej miłości
Cierpię codziennie widząc odbicie
Kawałek po kawałku
Każdy stłuczony i zniszczony
Jak moje zaufanie względem ciebie

Aż nastaje taki czas gdy
Okruchy mnie zebrane zostają
Na nowo posklejana dusza
... lecz ciągle ze śladami rozbicia

Tkwi samotnie
Bez oddechu wspomnień
Samotna róża na oknie

Przylgnięta do szyby
Udaje szczęśliwą bo kwitnie
A w głębi duszy usycha
I krwawi
Czerwienią swojego bólu

Żyje ale jej dusza martwa
Piękna
Ale wewnątrz szkaradna pustka
Zniszczyła ją i ludzie niektórzy

Być może to ja jestem
Ostatnim płatkiem tej róży

Uczucia me różne
Jak paleta barw
Czy zapachy na polanie

Czasami zgubiona jestem
Myśląc którymi powinnam
A którymi nie
Obdarzyć

Moje serce z dnem głębokim
Nie zawsze wystarcza
Dla ludzi z płytką duszą...

Zabierz ze sobą
Każdą noc
Obfitą w ból

I niefortunne sny
Objawiające się tylko
Płaczem i żalem

Spakuj moje wylane łzy
Tęsknotę już martwą
I wyjedź

Poza granicę mojego serca