Wrócił do domu.
Pustego domu. Znowu.. Rzucając torbę i klucz tam gdzie zazwyczaj je rzucał - tak po prostu gdziekolwiek - leniwie zaczął zdejmować buty. Bez życia jakoś. Bo mimo iż krwawić potrafił to jednak robotem się czuł. Bo mechaniczne to zdejmowanie było. I mechaniczne było mydło którym umył te nogi tak bardzo przecież tymi butami umęczone. A i on umęczony był niemało. Nie fizycznie. Nie.. I te stopy – te tak mechanicznie umyte – lekkością którą odzyskały tak przecież nie dawno zaniosły go jak co wieczór pod szklane drzwi balkonu.
Dziwne to były drzwi.. I nie dlatego że szklane. Dziwne były ślady na nich. Ale nie dla niego były. On znał te ślady. Czekały tam na niego – jak [...]

"Cześć"
Spotkałem znajomego. Tak. Dobrego znajomego. Bogatym jestem człowiekiem gdyż świat podarował mi wielu dobrych znajomych. A może sam sobie ich podarowałem będąc dobrym? Być może. Być bardzo może.
Jednak to nie ja go spotkałem tylko on spotkał mnie. Ja przeszedłbym koło niego tak jak przechodzę ostatnio koło wszystkiego co znam i czego nie znam myśląc o tym co miałem a czego już nie mam.. Spojrzałem na niego tak tymi myślami pogrążony że w pierwszej chwili tego spojrzenia – tego rzuconego mu od niechcenia - nie zobaczyłem w nim znajomego. Nie.. Zobaczyłem człowieka a dopiero potem jego odwzajemnione spojrzenie. Ale jego było inne. Lubiło mnie to spojrzenie i śmiało się ono do mnie.. ''Wszystko w porządku Łebster?''.
Znał mnie. Tak. [...]

Moje życie wciąż jeszcze pełne jest nierówności
I choć każdego dnia wyrównać sie je staram
To jednak wygina sie ono pod ciężarem samotności
Czasem wiare trace w swoje siły..
Lecz wtedy na nowo budzę w sobie marzenia
A w me serce na nowo wstępuje nadzieja
Iż jest gdzieś osoba która mnie poszukuje
A gdy już znajdzie..
Wnętrze me.. Swoim wyprostuje..

Dzisiaj zachwiała się moja wiara w ludzi, zachwiała się wiara w sprawiedliwość. Zachwiał się cały mój zwyczajny świat. Bo co to za świat w którym nie opłaca się być dobrym? W którym honor i poczucie godności są spychane tam gdzie nikt ich nie dostrzega? Taki świat mnie nie interesuje. Gardze takim światem i ludźmi żyjącymi na co dzień według jego chorych zasad. Wbrew woli muszę patrzeć na spuszczone głowy i zgięte karki ludzi zbyt głuchych na prawdę i zbyt tchórzliwych by spróbować być człowiekiem takim który umierając.. Kiedyś.. Będzie mógł powiedzieć sam do siebie szeptem "przeżyłem to życie w zgodzie z własnym sumieniem i byłem najlepszą wersją siebie.. Tak.. I robiłem to z całych sił.. Wbrew wszystkiemu i wszystkim"