Śmierć zmienia wszystko. Co gorsza nie koniecznie w życiu tego, który odchodzi. A tego który zostaje. Pokazuje, że dotyczy każdego. Że nie da się z nią negocjować, przegadać bądź przekonać, że jeszcze nie pora. Gdy bogaty Pan od iPhonów umiera wszyscy czytając jego przedśmiertne przesłania mówią "mądrze gada". Dopiero, gdy sami żegnamy kogoś zaczynami rozumieć, że "miał rację". Śmierć dotyczy każdej jednej osoby z katastrofy samolotowej. Każdej jednej młodej gwiazdy rocka. Każdej jednej matki koleżanki z klasy. Każdej cioci, która widzieliśmy dwa razy podczas rodzinnego pogrzebu. Ale budzimy się dopiero wtedy, gdy ta którą odkładaliśmy na starość - zaczyna dotyczyć nas samych o wiele wcześniej niż to planowaliśmy. Śmierć uczy nas nie odkładać wszystkiego na jutro. Nie czekać na lepszy [...]

Od 11 zmartwień można już płakać. 10 to wciąż za mało. Od 12 zaczynają się lepsze dni, gdy przestajesz sie skupiac nad tym co jeszcze moze sie zawalić a probujesz oswoić się z myślą, że gorzej być już nie może. Ale do 11 płakać Ci nie wolno. Do 11 nie wolno Ci wyolbrzymiać. Nie wolno przestawać Ci wierzyć. 11 zmartwień dźwigniesz. Czy chcesz tego czy nie. Bo 11,5 to już horyzont wiarygodnego "wszystko będzie dobrze". Bo po 11 zmartwieniach przestajesz się martwić. Tylko przeczekaj. Tylko wytrzymaj. Tylko wypłacz się dobrze. Bo przy 12 dojdziesz do wniosku, że płacz i tak nic nie daje. Od 12 zaczyna się siła, którą zdobywasz wszystko.

Tworzysz ludzi. Wyrywasz im na śpiocha żebra, żeby projektować nowych. Instalujesz w nich duszę. Uczucia. Emocje. Wolną wolę. Pokazujesz im o czym mogą marzyć. O czym mogą śnić. Czego mogą pragnąć. Uczysz odróżniać dobro od zła. Podejmować odpowiednie decyzje. Kochać. Dajesz im cel, dla którego mają żyć. A potem nagle.. Nie wiadomo czy miałeś akurat gorszy dzień. Czy wstałeś lewą nogą. Czy zbiera Cię jakieś przeziębienie... Uczysz tracić. Zabierasz po kawałku wszystko w co wierzyli. Co kochali. Człowiek Boże nie jest nieskończony. Człowiek Boże nie jest omnibusem. Człowiek Boże też ma swoje limity. Wiedzy o życiu. Może dusza nie umiera. Ale smutnieje. Człowiek nie przestaje kochać. Ale może zacząć się bać. Człowiek nie zapomina. Za to potrafi tęsknić. Człowiek nie umie przestać wierzyć. Ale może przestać rozumieć. Człowiek nie jest zły. Ale bywa pogubiony. Drogi Boże. Nawet żeber człowiek ma daną ilość. A Ty zachowujesz się czasami tak, jakby w miejsce każdego wyrwanego odrastały dwa kolejne gotowe na nowe zabawy w glinie. A skoro wśród wszystkich kolorów świata stworzyłeś także limity, granice, progi.... Po co popisywałeś się. że stworzyłeś kogoś kto może wszystko? Skoro wszystko tak bardzo lubisz zabierać?

Nauczyliśmy się akceptować umowę o dzieło. Umowę na zlecenie.. A każde pół etatu celebrujemy jak i tak zdobycz ponad nasze siły. I nie byłoby w tym nic złego. Taki kraj. Taka gospodarka. Takie życie.. Gdyby nie to, że nawet nasze relacje traktujemy jak zwykle śmieciowki. Podpisujemy co tydzień kolejną umowę o dzieło - stawiając komuś w barze wieczornego drinka.. Nigdy więcej nie oddzwaniajac, żeby zaprosić na kawę za dnia. Podpisujemy zleceniowki tylko po to, żeby Babcia po raz kolejny przy niedzielnym obiedzie nie została bez odpowiedzi na pytanie czy "masz w końcu jakiegoś kawalera?". Czy żeby koledzy przy piwie nie żartowali, że nie stać nas na nikogo, kto chciałby z nami wspólnie oglądnąć całą trylogię "Gwiezdnych Wojen" leżąc w piżamie [...]