Jestem tak świetna w udawaniu bycia szczęśliwą, ze sama zaczęłam już sobie wierzyć.

Tak bardzo skupiona na ochronie swojego serca, że nie zauważyła iż sama zadaje sobie największe rany.
By pokochać, musisz zburzyć mur.

Kiedy milczysz, pragną byś wydobyła z siebie głos. Kiedy to czynisz, oni uszy zakrywają, by tego dźwięku nie słyszeć.

Medal ma dwie strony, zawsze! Szkoda, że patrzysz tylko na jedną.

Dwa poranione serca. Odnajdując siebie w gąszczu szczęśliwców, będą potrafili zaufać na nowo?
Blizny wciąż krwawią.

Jeżeli przestaniesz się pilnować, uciekać i dopuścisz do siebie innych...

Obiecałam sobie, że w tym roku wiosnę do swojego serca wpuszczę. Że będę w końcu szczęśliwa, tak jak nigdy dotąd. Nie zauważyłam, że wraz z nią wszedłeś Ty. I zamiast wiosny mam lato, pełne burz.

Ludzie się nie zmieniają, odpowiednią maskę jedynie zakładają.

Pozwoliłeś mi w szczęście uwierzyć, tylko po to by rany dłużej się goiły?

Mówiłeś, że nie pozwolisz by włos z głowy mi spadł. Tymczasem co noc, łzy na poduszkę spadają.