Wspomnień nie idzie wykasować, usunąć naciskając delete, nawet tych najbardziej bolesnych. Więc trzeba je zaakceptować, nauczyć się z nimi żyć i czerpać z nich siłę. Może brzmi prosto ale ten proces jest szalenie trudny.

Bo lubię patrzeć przez okno
na uśmiechnięte ludzkie dusze
i świat pleciony z kłamstw.

Tak jak cień nigdy nie zostawia światła, tak i ja zawsze będę przy Tobie trwać.

Nie lubię ciszy. Ona do mnie krzyczy.
Perfidnie przypomina to o czym chce zapomnieć.

Każdy człowiek, nawet ten najbardziej wyżuty przez życie, ma swoją wartość. Najlepsze co możemy zrobić to pomóc mu donieść ją do końca w jak najlepszym stanie, codziennie ucząc się wybaczania i trudnej miłości.

Codziennie wieczorem
odpływa przy akompaniamencie ciszy
w duszy bezdźwięczne zakątki.

Zbudować dom tysiąca westchnień
i stworzyć ogród spełnionych marzeń.