Zaledwie w czterech ścianach stoję.
Sama – razem z Bogiem.
A jedynym dowodem, że świat jeszcze żyje,
są chmury płynące po niebie
i wierzba płacząca, choć wcale łez nie roni
-ona tańczy na wietrze.
I czasem jakaś twarz nieznajoma w jednym z tłumu okien
stoi zaledwie w czterech ścianach, choć pewnie widzi ich więcej.
Sama – choć niejedna dusza z nią bytuje.
A jedynym dowodem, że świat jeszcze żyje,
są dla niej chmury, wierzba
i czasem moja nieznajoma twarz w tym jednym z tłumu okien.

Niektóre wspomnienia muszą odejść, aby zrobić miejsce nowym i aby można było w pełni cieszyć się tymi, które nadejdą.

Dlaczego chcemy pamiętac tylko to, co dobre i radosne?
Przecież nie tylko te wydarzenia nas kształtują.
Wręcz przeciwnie -szczególnie wydarzenia złe i przykre mają wpływ na naszą osobowość i życiowe wybory.