Opisać historię życia.
Jest cisza i spokój i więcej nic.
Opisać to co się po ciuchu w sercu tli, a to co już dogasa..
I ciągle nic.. i cisza i nic rozrywające od środka.
Ile? Ile poświęcić blizn?
Ile? Ile słodyczy wspomnień? lukrowanych wspomnień.
To nadal przeraźliwe nic. To jak okruch w sercu, który trze i trze..
I więcej nic.
Miłość nie umiera nigdy, więc kiedy umrze, to znaczy, że nie znaczyła nic?
Że nie było prawdą, lecz tylko namiastką tego co serce rozgrzewa do białości,
a krew w żyłach wrze, że oczy płoną jakby ogień się w nich narodził.
A teraz nic.. Zupełnie nic.
Szarpanina miedzy tym co było, co jest, co będzie..
I czego chce.
Pragnienia.
W tym świecie się nie liczą.
Bo pnącza oplotą Cię całego, stracisz oddech, odurzą Cię wonią, nakarmią trucizną..
I będziesz powoli umierać nie zaznając prawdziwego szczęścia..
Bo to będzie obłudą,, halucynacją i więzieniem we mgle.
Bo więcej nic.
Więcej nic nie dostaniesz, kiedy w sercu wymiera to
To co dawało wrzeciono życia, co magią życie malowało swe.
I więcej nic.
Nic, gdy kochać przestało się.

Wołam do ciebie ze wszystkich sił!
- jakiś demon opętał mnie.
W koło mnie cisza i ciemność,
zamykam oczy - i czuję.
- to pustka na serca dnie.

I znów zakręt na mojej drodze
i nie widać czy potem prosta ścieżka jest…
Nie wiem co za nim spotkać mnie może,
Szczęście?
Czy może oczy pełne łez?
Czy mrok odsłoni mi mój los
Czy ma nadzieja przebije smutne dni?
czy znowu dostane od życia cios?
Sama przez zakręt muszę przejść,
Stanę - popatrzę na słońca promienie...
I pójdę nie zważając na nic już.
Może gdy przejdę chwycisz mnie za rękę?
I sama nie będę już tkwić.
Odsłonisz mi co w życiu najpiękniejsze,
Dasz nową nadzieje na lepsze dni…

Podejdź do mnie.
Nie bój się igrać z ogniem.
Jestem lekka.
Czasem zimna.
Lecz we mnie więcej ognia niż lodu.

Nie bój się o mnie.
Ja już nie spłonę.
Bo w końcu tutaj
To ja jestem żywym ogniem.

Gdzie jesteś?
Wciąż się mnie boisz.
Ja nęcę, porywam.
Kusić Cię będę.
Potem dopiero odejdę.

Ale najpierw tu podejdź.
Nie bój się.
Jam diabłem w anielskim przebraniu.
Jam rozkoszą chodzącą.
Miłością w ludzkiej postaci.

Ze mną możesz poszaleć.
A przeze mnie zwariować.
Dziś do nieba mogę Cię zabrać.
Jutro zaś w piekle pochować.

Kusić Cię będę.
Jak wąż do grzechu Ewę.
I Ty tak jak Ewa grzecznie.
Do czynów podejdziesz chętnie.

Więc już nie mów więcej nic.
Naga przed Tobą stoję.
Słodkim swym głosem Cię drażnię.
Chcesz tego…
Wiemy o tym oboje.

Więc na chwilę zamknij oczy.
Nie bój się dotknąć ciała.
Tak czuję jak puls Ci skoczy.
Jak Twoje dłonie chłoną mnie bez umiaru.

Tak bezlitośnie mnie pieścisz.
Tak słyszę Twój oddech przerywany.
I czuję ogień Twych ust.
I widzę Twych oczu pożądanie.

Jeszcze chwilę tak zostańmy.
Dam Ci rozkoszować się mym ciałem
Lecz potem bezkarnie Cię zostawię.
Nie pomogą płaczliwe błagania…