W mej duszy Panie
topię smutek w gorzale
w mej głowie lasy posępne
na ceracie żale
odziane strzępami
serce mrozem skute
anioła nie słucha...
Na szybie mrozu
inicjały chucham...
życie moje w zalążku
a ja zrywam się
gdzie oczy prowadzą
i gdzie skrwawione stopy
depczą pustkę butelek...
W obłędzie i amoku
wszystko szalone...
i tylko jeszcze umiem
Dopomóż mi Panie!

W mej duszy Panie
lasy posępne wyrosły
odziane w łataninę
tam Panie serce mrozem okute
i własny anioł chucha na szybę
by wykreślić inicjały

Gdzie oczy moje zrywają się
ostatecznie uciekając w życia morze
gdzie stopy krwawią
przez butelki trącane
co rano.

W pieprzonej kwadraturze koła nie dostrzegam błędu!

Pomóż mi Panie.

Dziś spadł tchórz, srebrzysty
Wzrok pusty i ostrość dokładnie nastawił,
I patrz, patrz!
Chodź nie ma tam cudu żadnego
To nie asteroid, nie gwiazda
Tylko księżyc Twardowskiego.

Dal nierówna, pejzaż się niczym nie szczyci
Krzyk, sowy, hukanie puchacza i psi skowyt
Mieszany z szarością czasu.

I ta cisza drapała w gardło
A On szedł coraz mniejszy
I ból, który w piersi, mieczem przenikał
I echo słów rozrywało z taką nienawiścią
I padł Tyran, krwią zalany
Nie czarny woal, tylko mglista łuna
Oczy spadającego księżyca nakryła

Motto: Jestem tym, kim chcecie abym był
/….ktoś…./

Kto nas ma przeklinać?
Okno, białe kwadratowe
Które w nocy odbija, światło lampy
Nas niby poetów, co natura stworzyła,
Na własne podobieństwo,
Słońce?
Które niszczy mglisty dzień.

U nas gdzie w piersi,
Głos jak flegma się zbiera
„Daj papier, długopis i niech Cię spopieli!”
Gdzie, z naszej ręki
Wyjdzie obraz, jak z kliszy aparatu
To nas chcecie przeklinać!?

Miałem już nie pisać wierszy ani myśli, ale to jest apel do tych, którzy już opuścili naszą stronę
Seneka18, R.A.K i którzy jeszcze chcą ją opuścić jak Vena Poetica.
Proszę o rychły powrót i zaczęcie pisania znów dla nas.

I tylko patrzę
gdy wyjrzy
gwiazda za chmur,
która z dawna
tworzyła mnie samego przez lata
Gdzie moja dusza
była ptakom podobna.

Wobec pustki nieba,
tylko o wiatr proszę,
który wysmaga [...]

Noc do miasta wkracza, i tym goręcej śnie o ideale,
Gdy zimno, sny są dłuższe, obfitsze w detale.
Ruch koniem poprzez, czarne kwadraty kołdry,
Gdzie sześćdziesiąt cztery pola to samotność?
Czas to czas, a bariera, to ciepłe jej ciało

Czy to ciemność krzyczy?
Czy to Ty?
Przecież ciemność milczy, ktoś tam łka,
Co z ciemnością się złączył, gdzie wzrok nie sięga
Tylko głos płynie, Ach jak wysoko.
Gdzie rozproszone światło, jest generatorem myśli.

I tam w głębinie,
Gdzie upiory, proszą o modlitwę, gnije nasz biały most,
I w te drogę, co wiodła w las, mój bucior się wtapia
A ja osłupiale patrzę i z przerażeniem
Jak wierzby szumią i wszystkie światła gasną
W tym śnie błądzę drogą własną

Z dedykacją dla Spes