i czuję już Twój od­dech na ustach, gdy mówisz do mnie przez sen o tym, o czym nam się jeszcze nie śniło.

i lubię, kiedy zamiast słów
używasz swoich ust

prosto z serca
ten słodki oddech

kiedy milczysz
we mnie
namiętnie tak

wiesz,
ta cisza drży jeszcze tu
do dziś

i być może nie ma Cię
na wyciągnięcie dłoni
której opuszki palców wędrują na mej skórze każdej nocy

może nie słyszę
Twych słów
płynących ostatnim oddechem wzdłuż mojej szyi

i nie ma Cię
a przecież czuję

Twoje serce
spływające krwią
zapłakanych snów
mojej duszy

Mam kwiaty we włosach
róż na policzkach
promień słońca na kolanie

a w sercu tęsknoty
których boję się
dotknąć

i kiedy zamykam oczy
zabierasz ten ból
i uśmiechasz się do mnie tak pięknie
słowem

aż tracę oddech

głowa pełna Ciebie
a usta bolą od tych wszystkich nie-pocałunków

o których opowiadają zapłakane
lustra duszy

niektórzy ludzie są jak kamienie
zależy który(m) dostaniesz
jeden boli więcej
drugi mniej

Nie umiem już kłamać,
że nie tęsknie

boli mnie każdy inny dotyk

bez Ciebie tylko

słyszę
nie widzę
i płaczę

oddycham w cudze usta
do krwi

zepsuta

Nie ma Cię
a jeszcze łaskocze myśl
o Twoich wargach
nasączonych szeptem nocy

przy zamkniętych powiekach
na końcu języka
kapie słodki, wilgotny smak

i nie wiem już
czy się oblizać
czy ugryźć

żebyś pozostał w pamięci na dłużej
niż myśl z wczoraj

i lubię ten stan
kiedy z moich ust do Twoich
oddech gubi czas

i błądzi gdzieś po skórze
niespokojnie łapiąc sen
o którym opowiada szeptem

zabieganym dłonią
przyspieszonym biciu serc
niekończącej się melodii

(nie) zwykłej miłości.

lubię zapach jego słów
a może sam oddech
który kładzie po cichu
językiem
pośrodku zagłębienia
w zakrwawionym sercu

wszędzie już pękam
i tylko z Ciebie
ciężko się wydostać

Jestem ciszą,
między nami tylko dźwięk spojrzenia
intymność dłoni
krajobraz dwóch serc

ah, a może znów tylko śnię
korytarzem swoich pragnień
bo wcale nie ma Cię

na wyciągnięcie dłoni

gdzie usta już z niepocałowania
drżą

i drżę w nie-słowie
w nie-właściwym czasie
w nie-swojej pościeli

i lubię
kiedy w kolorze nocy
oczy Twoje mówią o mnie
przy śniadaniu

a wczorajszy płomień
kapie jeszcze pośród ciszy
spoconych ciał naszych

I nie ma już we mnie złości
którą mógłbyś spijać ustami
i nie ma żalu
na Twoich szorstkich dłoniach
ściskających drżące me uda

Odległością oddechu
zmierzę zapach Twojej skóry
i zostawię cichy szept
niewypowiedzianych chwil
będących dźwiękiem
naszych tańczących
dusz.