Nie umiem już kłamać,
że nie tęsknie

boli mnie każdy inny dotyk

bez Ciebie tylko

słyszę
nie widzę
i płaczę

oddycham w cudze usta
do krwi

zepsuta

Nie ma Cię
a jeszcze łaskocze myśl
o Twoich wargach
nasączonych szeptem nocy

przy zamkniętych powiekach
na końcu języka
kapie słodki, wilgotny smak

i nie wiem już
czy się oblizać
czy ugryźć

żebyś pozostał w pamięci na dłużej
niż myśl z wczoraj

i lubię ten stan
kiedy z moich ust do Twoich
oddech gubi czas

i błądzi gdzieś po skórze
niespokojnie łapiąc sen
o którym opowiada szeptem

zabieganym dłonią
przyspieszonym biciu serc
niekończącej się melodii

(nie) zwykłej miłości.

lubię zapach jego słów
a może sam oddech
który kładzie po cichu
językiem
pośrodku zagłębienia
w zakrwawionym sercu

wszędzie już pękam
i tylko z Ciebie
ciężko się wydostać

Jestem ciszą,
między nami tylko dźwięk spojrzenia
intymność dłoni
krajobraz dwóch serc

ah, a może znów tylko śnię
korytarzem swoich pragnień
bo wcale nie ma Cię

na wyciągnięcie dłoni

gdzie usta już z niepocałowania
drżą

i drżę w nie-słowie
w nie-właściwym czasie
w nie-swojej pościeli

i lubię
kiedy w kolorze nocy
oczy Twoje mówią o mnie
przy śniadaniu

a wczorajszy płomień
kapie jeszcze pośród ciszy
spoconych ciał naszych

I nie ma już we mnie złości
którą mógłbyś spijać ustami
i nie ma żalu
na Twoich szorstkich dłoniach
ściskających drżące me uda

Odległością oddechu
zmierzę zapach Twojej skóry
i zostawię cichy szept
niewypowiedzianych chwil
będących dźwiękiem
naszych tańczących
dusz.

Przy zgaszonym świetle Twoich powiek
skradam się nagim słowem
wśród ciszy
przy jednym a drugim oddechu

Odległość naszych spojrzeń
przeliczana dotykiem roztrzęsionych dłoni
gaszącym płomień wrażliwości

I bicie serca
które słyszę za każdym razem
gdy ustami malujesz na mej skórze
miłość.

i są takie myśli
których nie można opowiadać

ustami

tylko językiem
spływającym dreszczem

po całym ciele

Nie mam kogo obudzić
ze swoich snów
Które przywarły mi do gardła

I chociaż wiszą mi słowa
Już na końcu języka

Nie ma komu ich
Dotknąć.

Zaledwie garstka słów
Czystą duszą skropiona
I nie widzę już nic
Chociaż oczy szeroko otwarte
A w sercu cisza
Jego dłonią otulona

Wchodzi po brzegi zmysłów
Dotyka językiem
Stopy
Kolana
Uda
I pomiędzy zatrzymuje najdłużej
Te utkane ze złotych nici chwile
Które są wyłącznie słowami

Jest taka bliskość, której dotyk krzyczy głośniej, niż jakiekolwiek słowo, chociaż wokół cisza.