kszyszunia

Zaledwie garstka słów
Czystą duszą skropiona
I nie widzę już nic
Chociaż oczy szeroko otwarte
A w sercu cisza
Jego dłonią otulona

Wchodzi po brzegi zmysłów
Dotyka językiem
Stopy
Kolana
Uda
I pomiędzy zatrzymuje najdłużej
Te utkane ze złotych nici chwile
Które są wyłącznie słowami

Jest taka bliskość, której dotyk krzyczy głośniej, niż jakiekolwiek słowo, chociaż wokół cisza.

Kiedyś zabraknie słów
Ale nigdy Twoich ust
Do których tęsknie
Nieprzerwanie

Wyobraź sobie
Bo gdy zamykasz oczy
A ja nie otwieram swoich
Trzymasz mnie
Sercem całym.

Jestem niedokończoną książką, której rozdziały znikają pod opuszkami palców.
Jestem taflą niedomówień, których znaczenia nikt nie szuka.

Byłam okruszkiem chleba przy Twoich wargach.
Śliną w ustach.
Byłam schowana w słowie dobranoc, przy każdym łóżku.

Dziś raną na kolanie.
Schodzę Ci z głowy, jak strup.

a kiedy patrzeć na mnie przestajesz
zbyt wolna
zbyt nie Twoja
na końcu ust Twoich stoję
i mógłbyś zagryźć
i mógłbyś skosztować
bo już się tego nie boję

Ubierz mnie
w swoje usta
słowo po słowie
n i e p r z e r w a n i e
mnie mów
nieś
aż dojdę
w milczenie.

Naj­bar­dziej nie mogę znieść miłości niewy­powie­dzianych, które trze­ba wyrzu­cać z siebie od­dechem.

A myśmy się przecież nawet jeszcze nie spotkali.
I gdzie być prawdziwiej można bardziej, niż w czyjejś głowie po zamknięciu powiek.

Lepiej przyjść i odejść,
niż zostać (z) nieobecnym.

Gdzieś to zgubiłam. Połknęłam prędzej, krztusząc się, nawet wymiotując. Zbyt wiele w tym było mnie, Ciebie, nas, mnie zbyt wiele bardzo. Zjadam się przez to powoli, starannie, uważnie, by niczego nie ominąć, bądź resztek siebie nie pogubić, nie zgubić, zniszczyć doszczętnie. Do ostatniego momentu, oddechu, krwi kropli zniszczyć ostatniej. Zdrętwiała już mi dusza, wisi gdzieś między kręgosłupem. Wyjada mi żebra, tłumacząc się sumiennym głodem. Głodem chłodnym, żrącym, bolącym mnie głodem się karmi. [...]