Wróciłam do domu
Do wielobarwnych opisów
Do kota co bawi się kłębkiem metafor
Do tragikomicznych kłótni sąsiadów
Wróciłam do siebie
Zdania odwieszam dzisiaj na wieszak
Ściągam ciążące mi słowa
Zzuwam znaki zapytania
I zakładam miękkie kropki
Wróciłam..

Jak księżyc świeci odbitym światłem,
Tak ja cieszę się odbitym szczęściem.
Spadam jak kometa przelatując
Blisko tego, którego tak kocham,
A potem gasnę.
Zamykam oczy
Zanurzając się w nocy.
Jestem zbyt daleko byś mógł mi pomóc,
Bo gdy siedzisz obok
I tak dzielą nas kilometry pustej przestrzeni mojej duszy.

Czasami wstyd mi za tą tęsknotę.
I że poezja nie jest muzyką,
Że nie słyszysz tych dźwięków, które mam w głowie.

Nie gniewaj się kiedy jestem egoistką.
Nie gniewaj się kiedy tęsknie za minionym czasem.
I nie krzycz, gdy wszystko krzyczy we mnie.

Jestem samotna.
Pośród róż jestem stokrotką.
Nie rozumiem świata.

Pamiętaj, że jestem inna.
Inną mnie zapamiętaj,
Bo niczego więcej nie pragnę.

Pamiętaj, że jestem jak dźwięki skrzypiec,
Jak dudnienie bębnów.
Pamiętaj, że jestem na dnie Twego śpiewu.

Naga jestem piękna.
Oczy mam piękne,
Ale najpiękniejsza jest we mnie przynależność do Ciebie.

Jak krew spływa po mojej duszy gorycz.
I żal zabiera mi przestrzeń,
A z serca kapie mi na kartkę strasznie długi wiersz.

Na drzewach zawisło pytanie,
Nie takie banalne jak to przy oświadczynach.
Drzewa pytały, czy zrozumiesz moją duszę?

Jestem wyspą.
Nie tratwą.
Mam piaszczyste plaże.
Nie łodzią.
Mam wysokie klify.
Nie statkiem.
Jestem bezpieczną przystanią.
Pełną pysznych owoców
i zdatnej do picia wody.
Możesz przeczekać u mnie ten sztorm.
Będę Cię chronić.
Nie musisz się już bać.